Co knuje Julia? Myślę że zachowa się jak prawdziwa kobieta pragnąca mieć coś na co nie może sobie pozwolić. Zorganizuje sobie podróbkę, czy jak to określają niektórzy, replikę kolekcjonerską. Można nawet kilka takich ulepić, byleby nie miały bąbelków powietrza w środku.

A wuj Waldek? Z tym tematem będzie więcej zachodu. Szkoda że zdusił w sobie chęć pójścia do szpitala i zerknięcia na brata. Historyjka dla dociekliwego personelu medycznego o poszukiwanym przyjacielu po operacji intymnej części ciała może rzeczywiście była słaba. I chyba nie wypada go nazywać Waldek. Myślę, że nikt z jego otoczenia się na to nie odważył. A już zdrobnienie Walduś byłoby w stanie doprowadzić do kataklizmu na miarę wymierania dinozaurów.
A może wuj Waldemar wie o sprawie zielonego kamyka dużo więcej niż przypuszczam? Może wie wszystko? I gdzie nasz Zły? Strasznie długo kupuje tą perełkę rodem z Inglostadt.

Kolejny odcinek to będzie petarda!! Pospadacie z krzeseł!

A swoją drogą, drogi M, dlaczego akurat szmaragd? Czy ze względu na własności fizyczne i użyteczność przy tworzeniu Wunderwaffe czy tam innej laserowej dzidy? Czerwone bardziej chyba popularne. No ale rubin z rudą babą komponuje się dużo gorzej niż głęboka zieleń szmaragdu. No i jeszcze szafiry, jak okruchy wspomnień Morza Śródziemnego, przypominające kolorem dekoracje na moim ulubionym naczyniu do spożywania ogórkowej. Takie bardziej bolesławieckie skojarzenie w kolorze indygo.
Wierzę, Drogi M, że jesteś pochłonięty produkcją kolejnego odcinka który ma mnie wyrwać z domowych pantofli. Złożyłeś bardzo poważną obietnicę w poprzednim komentarzu. Czekam z niecierpliwością na efekty Twojej pracy.

~Marchewkowy Floks napisał(a): A swoją drogą, drogi M, dlaczego akurat szmaragd? Czy ze względu na własności fizyczne i użyteczność przy tworzeniu Wunderwaffe czy tam innej laserowej dzidy? Czerwone bardziej chyba popularne. No ale rubin z rudą babą komponuje się dużo gorzej niż głęboka zieleń szmaragdu. No i jeszcze szafiry, jak okruchy wspomnień Morza Śródziemnego, przypominające kolorem dekoracje na moim ulubionym naczyniu do spożywania ogórkowej. Takie bardziej bolesławieckie skojarzenie w kolorze indygo.
Wierzę, Drogi M, że jesteś pochłonięty produkcją kolejnego odcinka który ma mnie wyrwać z domowych pantofli. Złożyłeś bardzo poważną obietnicę w poprzednim komentarzu. Czekam z niecierpliwością na efekty Twojej pracy.

Odpowiadam: to musiał być szmaragd, gdyż taki szlachetny kamyczek został przez Panią Redaktor narzucony w tytule zwiastunu, czyli odcinka pierwszego. Od tamtej pory zmierzamy drogą podpowiedzi Bolecnautów, a czasem ścieżką wygrzebanych z zakamarków umysłu i pamięci pomysłów. W przypadku właściwości szmaragdu przydała się... wikipedia i Internet. Dopiero potem był pomysł na eksperymenty z nową bronią.
Adaptacja sugestii z komentarzy to naczelna zasada tworzenia dalszych części. Należy wszak uważnie pilnować choćby z grubsza toczącej się, coraz bogatszej i przeplatającej się kolejnymi postaciami oraz wydarzeniami fabuły. Jest to coraz trudniejsze, nawet jeśli się zrobi taką małą ściągawkę z postaci i chronologii zdarzeń. Im dalej w las, tym więcej drzew, czyli niezamierzonych pułapek vel wpadek, które samemu czasem odkrywam po jakimś czasie.
Przykład: Na korytarzu budynku Politechniki miał być tłok studentów i co chwilę miał któryś z nich przeszkadzać w rozmowie, a profesor zaraz po spotkaniu miał udać się na wykład. W porę jednak uzmysłowiłem sobie, że akcja toczy się w gorących dniach sierpniowych, więc nawet poprawkowiczów o tej porze zastać na uczelni trudno.
Właśnie przyszedł mi do głowy... pościg samochodowy między straganami podczas Święta Ceramiki, które w powieści planowane jest na kolejny weekend. Wszak to druga połowa sierpnia.
Pozdrawiam,
M.

c.d.
-----------------------------------------
- No i co pan o tym sądzi? – zapytał prokurator Pietrzak podkomisarza Kamińskiego, po którego zadzwonił tuż po tym, kiedy otrzymał poranny telefon od przełożonego z Jeleniej Góry. Śledczy musiał poczekać na korytarzu, aż gabinet prokuratora opuściło dwóch nieznanych mu eleganckich osobników, którzy przechodząc koło niego przywitali się i pożegnali jednocześnie krótkim „Dzień dobry”.

Prokurator przed momentem dosłownie w kilku zdaniach zrelacjonował podkomisarzowi, skąd i w jakiej sprawie przybyli jego wcześniejsi goście. Teraz włożył ręce do kieszeni spodni i przyglądał się przez okno mężczyznom w ciemnych garniturach, wsiadającym do luksusowego czarnego samochodu na parkingu przed prokuraturą. Jego własna marynarka wisiała przewieszona przez oparcie fotela. Koszulę miał rozpiętą pod szyją, a krawat poluźniony. Wiadomości, które zostały mu przekazane podczas ponad dwugodzinnego spotkania, wywarły na nim takie wrażenie, że już po kwadransie rozmowy z przybyłymi niespodziewanie pracownikami dwóch rządowych agencji musiał pozbyć się górnej części garderoby.

Podkomisarz stanął przy sąsiednim oknie gabinetu, znajdującego się na drugim piętrze przepięknego poniemieckiego budynku przy ulicy Chrobrego i także spojrzał w dół. Na widok odjeżdżającego luksusowego bmw serii 3 pokiwał głową z zazdrością i odpowiedział prokuratorowi:

- A tym z Warszawki to się dopiero powodzi, panie prokuratorze. Nie dość, że stać ich na gajery rodem z „Facetów w czerni”, to jeszcze zawsze dostają najbardziej wypasione służbowe fury.

- Miałem na myśli dołączenie do śledztwa ABW i kontrwywiadu wojskowego. Spodziewałby się pan, że w naszym maleńkim Bolesławcu mogą dziać się takie rzeczy? – prokurator wrócił do swojego biurka, usiadł na miękkim, obrotowym fotelu wykonanym ze sztucznej skóry i przekręcił się w stronę współpracującego z nim od trzech dni w najnowszej sprawie śledczego z bolesławieckiej dochodzeniówki. Pracowało im się tak dobrze, że postanowił zaproponować wkrótce policjantowi przejście na „ty”. A, co tam. Może któregoś dnia pójdą na jakieś małe piwo i wreszcie nadarzy się okazja. Śmieszna była ta maniera podkomisarza w mówieniu, musiał przyznać prokurator Pietrzak. Łatwo ją było przejąć. Niektórzy nadużywali słowa „jakby”, inni „właśnie”, a ten upatrzył sobie po prostu spójnik „a”.

- A nigdy w życiu! – odparł podkomisarz zmierzając w stronę krzesła po drugiej stronie biurka prokuratora. – Zdaje się, że kiedy śledztwo się skończy, będziemy mieć gotowy scenariusz na kasowy film sensacyjny. A jaką dziennikarze mogą mieć z tego pożywkę!

- To prawda – potwierdził prokurator przyglądając się dwóm leżącym przed nim teczkom z dokumentami. – Nasi goście mówili, że niektóre z tych dokumentów opatrzone są klauzulami tajności, więc na razie tylko ja mogę się z nimi zapoznać, panie podkomisarzu.

Na teczkach znajdowały się jakże odmienne logotypy dwóch instytucji państwowych. Różniły je kształty, kolory i nawet użyte symbole orłów. Zdaniem prokuratora Pietrzaka Służba Kontrwywiadu Wojskowego miała logo o wiele ładniejsze od Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego. Miałem nosa, kiedy zakładałem, że być może w śledztwo trzeba będzie zaangażować ogólnokrajowe służby, pomyślał prokurator, ale nie spodziewałem się kontrwywiadu.

Ktoś z Prokuratury Krajowej zatelefonował tego ranka do okręgówki w Jeleniej Górze, a stamtąd zadzwoniono do niego. Zapowiedziano wizytę pracowników obu agencji, którzy przed kilkoma minutami opuścili właśnie jego biuro w siedzibie Prokuratury Rejonowej. Za tym poszły też oczywiście odpowiednie maile. Dziwne jednak, że zamiast zająć się sprawą dopiero po powiadomieniu przez prokuratora, oni pierwsi się odezwali. Z drugiej strony to dobrze, że prawie od samego początku do śledztwa będą włączeni ludzie, którzy z zasady wiedzą i mogą o wiele więcej. Może się to przydać, zwłaszcza w kontaktach z byłymi oraz obecnymi pracownikami jednostek wojskowych, których trzeba będzie pilnie odszukać i przesłuchać na podstawie tego, czego się właśnie dowiedział.

- I jak nasi koledzy sugerowali, niech się pan pilnuje, żeby niczego nie ujawniać dziennikarzom – uprzedził prokurator podkomisarza. – Na pewno będą atakować pana i mnie w sprawie tego włamania i strzelaniny na 1 Maja, bo coś w końcu muszą na ten temat napisać. Zwłaszcza jeden upierdliwy redaktor Skrętkowski, który próbuje nękać mnie już od piątku. Na niego szczególnie musi pan uważać. Potrafi się skubany nawet podszywać pod pracowników różnych instytucji, identycznie jak taki jeden gość w radiu, żeby tylko zdobyć jakieś strzępy informacji. Nie możemy dopuścić, aby miały miejsce jakiekolwiek przecieki. Zwłaszcza teraz, kiedy ci z samej góry będą patrzeć nam na ręce. Ludzie wściekliby się, gdyby stało się coś poważnego, a poszłoby w eter, że prokuratura nie ostrzegła nikogo o krążącym po okolicy uzbrojonym, gotowym na wszystko bandycie – prokurator chwycił i odkręcił stojącą na biurku butelkę wody, odchylił się do tyłu na fotelu i upił kilka łyków bez nalewania do szklanki. Zakręcając korek i odstawiając butelkę kontynuował swój wywód. – Proszę też pamiętać, panie podkomisarzu, że przed nami Święto Ceramiki, najważniejsze w ciągu roku wydarzenie promocyjne w Bolesławcu. Tysiące turystów, zakorkowane przez kilka dni miasto, ogólnopolska telewizja i tak dalej. Nie chcemy, żeby Bolesławiec kolejny raz miał stać się sensacją dnia albo tygodnia na ogólnopolskich portalach i w telewizji. Dlatego wszelkie kontakty z mediami biorę odtąd na siebie.

Prokurator Pietrzak ponownie przysunął się do biurka i otworzył leżące przed nim dość grube, zamykane na rzepy, różnokolorowe teczki na dokumenty. Towarzyszyły temu dwa głośne dźwięki przypominające rozrywanie kartek papieru. Wyjął z obu teczek okazane mu wcześniej przez agentów upoważnienia i przyjrzał im się uważnie jeszcze raz. Dwa dokumenty z różnymi logo, kilka podpisów, kilka pieczęci. I wszystko opatrzone klauzulami „Ściśle tajne”. Całe szczęście, że prokurator miał aktualne poświadczenia bezpieczeństwa na odpowiednio wysokim poziomie. Inaczej natychmiast musiałby oddać tę sprawę, ponieważ naglący czas nie pozwoliłby na przeprowadzenie postępowania sprawdzającego wobec jego osoby. Teraz nie żałował, że odnowił te uprawnienia, kiedy jeszcze rok temu pracował w Prokuraturze Okręgowej w Jeleniej Górze. Sprawa zapowiadała się niezwykle ciekawie i żałowałby, gdyby go miała ominąć satysfakcja z doprowadzenia jej do końca. O ile da się tę sprawę w ogóle rozwikłać, bo wielu potencjalnych świadków dawnych wydarzeń może już przecież nie żyć. Trzydzieści lat to szmat czasu.

W każdej z teczek, poza listami uwierzytelniającymi znajdowały się kilkunastostronicowe raporty, które miał zamiar dokładnie przejrzeć, ale nieco później, kiedy już zostanie sam w to upalne poniedziałkowe popołudnie. Mimo postępu technologicznego wiele dokumentów nadal nie było przekazywanych elektronicznie, lecz w formie papierowej. Może i było to uciążliwe, ale nadal zapewniało mimo wszystko lepszą kontrolę nad zachowaniem ich w tajemnicy. Zamknął i położył obie teczki po lewej stronie swojego wielkiego biurka. Z prawej jego strony stał sporych rozmiarów monitor, przydatny choćby przy powiększaniu szczegółów na zdjęciach z miejsc zbrodni. Pod monitorem, służąc mu niejako za podstawę, znajdowała się nieproporcjonalnie mała w stosunku do niego jednostka centralna komputera.

- A więc… - prokurator złapał się na użyciu dwóch naraz spójników, ale było już za późno. Zwykle pamiętał, że nie powinno zaczynać się wypowiedzi od słowa „więc”. – Panie podkomisarzu, co udało się panu dotąd ustalić w sprawie znalezionego urządzenia podsłuchowo-namierzającego. Wiem, że za nami weekend, ale przecież dla pana nie ma rzeczy niemożliwych.

Podkomisarz Kamiński sięgnął po swoją aktówkę stojącą dotąd na podłodze, z lewej strony krzesła. Wyjął z niej jedno duże zdjęcie, czarny wąski segregator i swój sfatygowany notatnik. Pozwolił sobie nieco się rozgościć i położył na biurku przed prokuratorem obrócone w jego stronę zdjęcie lokalizatora wykonane w dużym powiększeniu, a tuż obok jeden przy drugim ułożył dwa wydrukowane, wypięte z segregatora dokumenty. Notatnik otworzył z kolei przed sobą i mówił wpatrując się w gęste, odręczne zapiski.

- Udało mi się jeszcze w piątek skontaktować z dystrybutorem tego urządzenia. A to jest wydruk informacji od nich – śledczy popukał palcem w dokument po lewej stronie prokuratora. – Urządzenie zostało nabyte faktycznie przez allegro. Użytkownik, który to zakupił nazywa się Sonya1993. Ma na koncie tylko ten jeden zakup, zupełnie jakby konto zostało tylko do tego celu założone. Wygląda na jakąś dwudziestosiedmiolatkę, prawda?

- Ale zapewne nią nie jest. A mamy adres, na jaki dostarczono lokalizator? – zaciekawił się prokurator. Podparł się na łokciach, wysunął głowę do przodu próbując przeczytać drobny druk na dokumencie, a potem rzucił do podkomisarza żartobliwą uwagę. – Kurczę, będę musiał sprawdzić wzrok u okulisty. To chyba czcionka czwórka?

- A przepraszam, zagapiłem się i wydrukowałem dwie strony na jednej kartce. Niestety, adresu nie ma, bo nie dostarczono tego kurierem. Przesyłkę odebrano w paczkomacie pod Tesco tuż przed północą sześć dni temu, w ostatni wtorek znaczy się. A drugie „niestety” jest takie, że z nagrania monitoringu tego paczkomatu niewiele da się wywnioskować z powodu ciemności i niskiej jakości obrazu. Skrytkę otworzyła jakaś zakapturzona postać. Ciężki, ale równy chód wskazuje na mężczyznę, być może z wojskowym wyszkoleniem. Przyszedł i odszedł pieszo. Cwaniak pewnie specjalnie zostawił auto poza zasięgiem kamer. Sam nie wiem. Trzecie „niestety” to takie, że nie da się namierzyć urządzenia, z którego się logował na konto. Informatycy na podstawie danych wyciągniętych od serwisantów tego portalu twierdzą, że użytkownik allegro o nicku Sonya1993 użył jednorazowo otwartej sieci wi-fi. Założył konto, zrobił ten jeden zakup i tyle.

- Gotówką raczej nie zapłacił? – prokurator z grubsza wiedział, jak funkcjonują sklepy internetowe i portale aukcyjne, chociaż sam jeszcze z nich nigdy nie korzystał. Był zwolennikiem zakupów w sklepach stacjonarnych. Nie miał czasu na ślęczenie przy komputerze czy tablecie, wielogodzinne polowanie na okazje i wieczne kasowanie promocyjnego spamu w skrzynce mailowej. Poza tym w prawdziwym sklepie zawsze można pogadać z kimś, kto w razie awarii zasilania nie zamilknie jak sztuczna inteligencja po ataku na sieć komputerową elektrowni.

- Bardzo dobra uwaga – podkomisarz Kamiński wycelował długopisem w prokuratora, a po chwili spojrzał w swój notatnik. – Ten koleś ma założone konto w banku internetowym. Udało mu się to zrobić na dowód osobisty, wystawiony na nazwisko Dymitr Jacenko. Tożsamość oczywiście całkowicie wymyślona, a dowód fałszywy. Nie ma i nie było w Polsce takiego człowieka. Sądzi pan, że powinniśmy poprosić nasze ambasady o pomoc w ustaleniu, czy może to być prawdziwa tożsamość obywatela któregoś kraju za naszą wschodnią granicą?

- Na razie nie trzeba – zdecydowanie odpowiedział prokurator. – Jestem niemal pewny, że to też będzie ślepa uliczka. Szkoda czasu.

- Koleś musi mieć dostęp do niezłych fałszerzy dokumentów – zasugerował podkomisarz. – Ale i takim też się niedługo urwie, bo jak pan wie cała administracja powoli przechodzi do przestrzeni cyfrowej. Wtedy fałszerstwa będą wykrywane niemal natychmiast. Przynajmniej z tym będziemy mieli mniej roboty. Jesteśmy ugadani z bankiem, że przekażą nam dane z logowania na jego konto. Ale to oczywiście musi trochę potrwać, jak to w banku. Obstawiam jednak, że logował się tylko przez stronę internetową za pośrednictwem otwartego wi-fi.

- Będzie pan musiał rozesłać dane z tego dokumentu po całej Polsce – polecił prokurator. – Może jeszcze gdzieś pan Jacenko cokolwiek rejestrował, zakładał jakieś konta, wynajmował auta, czy nieruchomości. Jeżeli gdziekolwiek pojawił się lub pojawi ten osobnik ze sfałszowanym dowodem, my musimy to wiedzieć. Może tak też kupił to audi, na które natknęliśmy się pod cukiernią? A może jednak zostało ukradzione? A propos, ma pan już coś na temat tego samochodu? W raporcie technika jest mowa o całej masie ciekawych, zabezpieczonych śladów z wnętrza pojazdu. Jest tam też VIN, więc na pewno ma pan już informacje z baz danych.

- Jasne. Zapomniałem, że mam pierwsze ustalenia. Niech pan poczeka – poprosił podkomisarz i przerzucił kilka kartek wstecz swoim notesie. Potem otworzył czarny segregator i obrócił kilka kartek. – Audi nie zostało przerejestrowane, więc wszystkie dane właściciela są nieaktualne. Wcześniej samochód był zarejestrowany w Środzie Śląskiej. No i tu na razie koniec tropu. Pozostaje jeszcze pogadać z poprzednim właścicielem. Na pewno ma umowę sprzedaży zawartą z nabywcą. A jak nam dopisze szczęście, to być może nawet zdoła opisać nam jego wygląd? Zajmę się tym pilnie jutro z rana razem z aspirantem.

- Okay. A co z pocztą elektroniczną? Przy zakładaniu kont w banku i na allegro ten kto zapłacił za lokalizatory musiał przecież podać jakiś adres mailowy. Coś o tym wiemy? – spytał prokurator Pietrzak.

- Gość podaje dwa różne konta mailowe. Jedno założone na Gmailu, drugie na Onecie. Będziemy próbować z informatykami wyciągnąć coś więcej na temat założenia tych kont i logowania się do nich. Tu mogliby nam wydatnie pomóc nasi nowi koledzy z ABW. Będzie na pewno duuużo szybciej – podkomisarz lekko schrypniętym głosem zakończył opisywać najważniejsze jak dotąd ustalenia w rozpoczętym śledztwie. Odkręcił drugą butelkę wody gazowanej i wypił aż połowę zawartości na raz. Gaz natychmiast usiłował wydostać się z jego żołądka, ale z sykiem wydostał się przez jego nos.

- Ups, przepraszam – zawstydził się podkomisarz i odłożył napoczętą butelkę z powrotem na leżącą na biurku tacę z wodą i szklaneczkami.

- Nic nie szkodzi. Wróćmy do odbiorcy przesyłki z paczkomatu. Czy można określić jakieś cechy charakterystyczne jego wyglądu? Wysoki czy niski? – dopytywał o jakieś szczegóły prokurator.

- Wzrost oszacowaliśmy na jakieś metr osiemdziesiąt, może metr osiemdziesiąt pięć. Dość dobrze zbudowany. Niezły kawał chłopa – stwierdził podkomisarz, który sam był raczej niskiego wzrostu. Kiedy przydzielono mu do współpracy tyczkowatego aspiranta Świgonia, natychmiast stali się przedmiotem żartów wszystkich kolegów z komendy bez wyjątku. Wśród raczej niemiłych przezwisk, które im nadawano trafiały się banalne w rodzaju „Bolek i Lolek” czy „Flip i Flap”, ale zdarzały się i bardziej wyszukane jak „Thelma i Louise”, „Romeo i Julia”, a ostatnią perełką był „Artur i zemsta Maltazara”.

- A buty? Czy widać na nagraniu buty? – prokurator podążał myślami za jedną z poszlak powstałą na podstawie zebranych na miejscu dowodów.

- Wiem, o co pan chce zapytać. W mailu, który panu przesłałem była na razie wstępna analiza od naszego technika. Wynik dokładniejszego badania śladu buta z pokrywy bagażnika samochodu ofiary będzie trochę później. Gruba podeszwa wskazuje oczywiście na wojskowe trapery, ale przecież takie buty są dzisiaj powszechnie dostępne i noszone, chociaż mało praktyczne na co dzień. Mnie osobiście na przykład w takich „pantofelkach” trudno by było prowadzić samochód. Za szerokie podeszwy. Haczyłyby o pedały.

- A może po prostu mieszka blisko i czasem porusza się pieszo? – rzucił luźny domysł prokurator. – No, dobra. Pozostając jeszcze w temacie śladu buta, czy udało się z tym skokiem na dach garażu?

- Tak – potwierdził podkomisarz Kamiński. – W sobotę poprosiłem naszego najlepszego sportsmena w komendzie o pomoc. Tego, co ostatnio wygrywał we wszystkich imprezach biegowych organizowanych przez nasz MOSiR nad Bobrem. Rozpędził się, w biegu wskoczył na bagażnik, potem na dach i dał radę doskoczyć do krawędzi dachu stopami, chociaż mocno się zachwiał. Także wie pan, nawet dla nieco mniej sprawnego mężczyzny mogła być to faktyczna droga ucieczki z podwórka. Ale dalej, za murem, nie odnaleźliśmy niestety żadnych nowych śladów. Mógł zatem wszędzie, więc i tu trop szybko się urywa. Żaden sprawdzony monitoring z tamtej okolicy nie uchwycił wtedy żadnej podejrzanej postaci. Aha, a mercedes od sobotniego popołudnia stoi już na naszym strzeżonym parkingu.

- Wróćmy do lokalizatora. Wydaje się on na razie naszym najlepszym, najbardziej obiecującym tropem. Czy da się ustalić z jakiego urządzenia założono konto na allegro? – dopytywał prokurator.

- Wszystko się da, panie prokuratorze, tylko na niektóre informacje po prostu trzeba poczekać trochę dłużej. Informatycy z wojewódzkiej byli w stanie ustalić, że konto zostało założone z urządzenia mobilnego poprzez ogólnodostępne wi-fi na bolesławieckim rynku. Ale w momencie zakładania konta i składania zamówienia było tam tłoczno. Urządzenie nie transmitowało danych przez sieć komórkową, co w chwili obecnej może sugerować tablet albo komórkę z dezaktywowaną kartą SIM. Myślę, że nie wyłuskamy tej osoby z monitoringu, ale nadal przeglądamy nagrania. Wie pan, to było wtedy kiedy odsłaniano te dwie nowe ławki ceramiczne. Bardzo dużo ludzi, oficjele, prasa. Był tam też oczywiście ten pana ulubiony dziennikarz ze swoją nową asystentką. Na pewno zrobili dużo zdjęć. Myślę, że powinniśmy poprosić o ich udostępnienie. Może na nich zauważymy coś lub kogoś podejrzanego.

- Ma pan rację, trzeba to sprawdzić. Dobre fotografie z odpowiedniej wysokości to nie to samo, co widok od góry z kamer na Rynku – podchwycił ten dobry pomysł prokurator. – Pogadam ze Skrętkowskim. I tak muszę w końcu odebrać jego telefon, żeby znów nie napisał, że prokuratura nabiera wody w usta w kolejnej sprawie. A pan niech zapyta w innych redakcjach, czy byli wtedy pod ratuszem i czy mają napstrykane fotki.

- Na pewno mają, panie prokuratorze – domyślał się podkomisarz Kamiński. – Tutejsze portale zawsze prześcigają się w dostarczaniu ludziom najświeższych lokalnych informacji. A dobra fotka zawsze przyciąga do klikania i czytania. Widziałem, że relacje o ławkach miały naprawdę dużą klikalność.

- Tak, pamiętam to wydarzenie. Wzbudziło spore zainteresowanie. Ale nie byłem tam osobiście, tylko słyszałem od znajomych i widziałem relacje w Internecie. W sumie to świetnie, że powstają te ceramiczne siedziska, bo jakby nie było, przyciągają turystów, którzy robią sobie na nich zdjęcia. Potem idzie to na serwisy społecznościowe i na świecie mówi się o Bolesławcu. A przy okazji jest gdzie usiąść i odpocząć. No dobrze, a wracając znowu do lokalizatora… - prokurator nie dokończył kolejnego pytania, kiedy odezwał się jego telefon komórkowy. – Przepraszam pana na chwilę…

Prokurator Pietrzak zdezorientowany chwilę się rozglądał, zanim przypomniał sobie, że schował aparat w wiszącej na oparciu fotela marynarce. Sięgnął do jej wewnętrznej kieszeni, wyjął telefon i odebrał połączenie.

- Halo, prokurator Pietrzak. Z kim mam przyjemność?

Po drugiej stronie ktoś mówił przez dłuższą chwilę. Prokurator zakrył wolną ręką mikrofon i szepnął do podkomisarza:

- Dzwonią ze szpitala – a do rozmówcy odpowiedział już pełnym głosem: – Dziękuję za tę informację, panie doktorze. Będę w takim razie jutro rano pomiędzy dziewiątą a dziesiątą. Do zobaczenia.

- Wilczyński przebudził się wczoraj wieczorem. Jest jeszcze bardzo słaby, ale ordynator pozwolił nam na krótką rozmowę z nim – poinformował śledczego Kamińskiego odkładając telefon na biurko. Podkomisarz wyraźnie rozpromienił się na słowa prokuratora.

- To świetnie. Wezmę ze sobą rysownika. Będziemy wreszcie mogli zacząć pracę nad stworzeniem portretu pamięciowego sprawcy. A do Środy Śląskiej aspirant Świgoń najwyżej pojedzie sam – zaproponował podkomisarz.

- Nie musimy się aż tak śpieszyć, panie podkomisarzu. A i doktor uprzedzał, że jeszcze nie możemy męczyć pacjenta zbyt długimi wizytami. Ale zaproszę za to naszych kolegów z Warszawy, a potem wezmę ich do garażu, na miejsce przestępstwa i streszczę im nasze dotychczasowe ustalenia w sprawie napadu z włamaniem, w sprawie porzuconego przez sprawcę samochodu i zakupionego przez niego lokalizatora…

- Lokalizatorów, panie prokuratorze – poprawił prokuratora podkomisarz. – Nie mówiłem panu? Sonya1993 zamówił, a niejaki Dymitr Jacenko opłacił zakupione na allegro dwa egzemplarze tych urządzeń.

- Nie, nie wspomniał pan o tym. Ciekawe. Kupił dwa, a przecież znaleźliśmy dotąd tylko jeden…

- Znaczy, że drugi z nich może w tej chwili nadal działać – dodał podkomisarz, co w jego mniemaniu miało zabrzmieć trochę jak kwestia Nuty z „Vabank 2”, kiedy ten wykazuje się matematycznym supertalentem w rozmowie z kasiarzem Kwinto na temat porwania Justysi ze szkoły.

Razem z siedzącym naprzeciwko prokuratorem spojrzeli na siebie i pokiwali potakująco głowami. Coraz częściej zdarzało się, że rozumieli się bez słów. Podkomisarz zapisał coś w notatniku, na końcu dopisał drukowanymi literami „PILNIE!” i całość dwa razy podkreślił.

Prokurator dłuższą chwilę milczał, jakby się nad czymś zastanawiał. Następnie sięgnął po jedną z otrzymanych od agentów wizytówek, leżących dotąd tuż przed monitorem. W zamyśleniu zaczął obracać niewielki kartonik w palcach.

- Myśli pan, że to tylko przypadek, że jeden z agentów ma takie samo nazwisko jak nasz postrzelony emerytowany żołnierz sił specjalnych? – prokurator zwrócił się z retorycznym pytaniem do podkomisarza, a może tylko do samego siebie.

Sięgnął po odłożony na biurko po rozmowie z ordynatorem chirurgii urazowej telefon i patrząc na wizytówkę wybrał numer Waldemara Wilczyńskiego, pracownika warszawskiej centrali Służby Kontrwywiadu Wojskowego w stopniu kapitana.
-------------------------------------------
c.d.n.
Pozdrawiam,
M.

Mógł zatem ... wszędzie

Brakło "zbiec"

Gapa M.

Miało mnie wyrwać z kapci. Nie wyrwało tylko dlatego że ich zwyczajnie nie posiadam. Zaintrygowało. Bardzo. I ugruntowało we mnie, i tak już potężną, niechęć do wszelkich odcinków, kawałków, fragmentów i części jakiejś całości. Całości nie ma i muszę uszlachetniać charakter cierpliwością. Na tym zakończę opis moich frustracji i zastanowię się co by tu ...
Waldemar. Z pospolitego przestępcy, jakim był trzy dekady wcześniej, zrobiłeś agenta. Jeżeli dożyję odcinka nr 1365 to pewnie się dowiem jak to się stało. Zakładam, w skrócie, że już w więzieniu i pierwszym celem miał być Wiewiórski.
Drugi nadajnik jest pewnie w automobilu panny Wilczyńskiej. Miejmy nadzieję, że dociekliwy podkomisarz K. szybko to odkryje. Może tak uda się złapać trop Złego.
A może fotografie redaktora okażą się pomocne. Jednak w naszym klimacie rzadko jest okazja żeby chodzić w płaszczu latem.
Jest jeszcze coś co nie daje mi spokoju. Możliwe, że to drugoplanowa postać, która w Twoim zamyśle, nie jest aż tak istotna. To przedstawiciel zleceniodawcy Dymitra. Skąd u niego ta troska o Bolka? Czy to możliwe żeby Zły był i narzędziem i celem? Chyba już czas żeby i on zaczął działać.