Wielkieś im uczyniła pustki w sekcie jehowym,
Moja droga Izabelo, tym zniknięciem swoim.
Gdzieś się podziała, w jakąś stronę uciekłaś,
Zamknęłaś za sobą drzwi, przeszłość całą przekreślaś.

Byłaś jak światło, które w mroku świeci,
W sercach braci ciepło, w wierze promyk dzieci.
Teraz, gdy ciebie brak, chłód się wkrada wszędzie,
W zakamarkach dusz ciemność i pustka będzie.

O jakżeś ty mi była ostoją wśród gromady,
Kiedy zwątpienie rzucało na nas swoje cienie szkarłaty.
Twoje słowa, pełne żaru i nadziei,
Wiarę umacniały, jak statek na morskiej fali.

Lecz znikłaś nagle, bez śladu i znaku,
Wspomnieniem tylko jesteś, echem w serca wraku.
Niebo tobie nie dało spokoju w sekcie,
Opuściłaś owczarnię, idąc ku wolności rzece.

Czyś znalazła ukojenie, wolność w tej ucieczce,
Czy raczej cierpisz teraz w swojej nowej przestrzeni?
Nie wiem, lecz wierzę, że los cię tam prowadzi,
Gdzie słońce jaśniej świeci, gdzie ból się nie zasiada.

O Izabelo, tyś nam wielką ranę zadała,
Lecz może tobie nowe życie się przydarzyło.
Jeśli tak, to bądź szczęśliwa w swym nowym życiu,
Niech cię ciepło otoczy, wolność w każdym świcie.

Iza, ucieknij jeszcze raz. Coś smutno w tym zborze bolesławieckim :)

you can find out more trustee wallet

Dzień dobry.
A może porozmawiamy o sytuacji na świecie?
Hahahaha.......

~~Płomienisty Jastrzębiec napisał(a): Dzień dobry.
A może porozmawiamy o sytuacji na świecie?
Hahahaha.......

Co za Ziobro, jest północ a ten czopek,, dzień dobry,,.