Kava napisał(a): Wiersz dający nadzieję. Dzięki, magnum :)

:*

alter napisał(a): ... więc dla magnum ;)

Dziękuję:)



Adam Asnyk

*** (Po co się budzą pragnienia szalone)



Po co się budzą pragnienia szalone,

Gdy ich nie można ugasić napojem?

Po co się serce wyrywa stęsknione

Do burzy, gardząc ciszą i spokojem?



Po co chce zedrzeć przyszłości zasłonę

I nieskończoność zmieścić w łonie swoim

Kiedy zaledwie dotknie się spragnione,

Usycha w żalu nad zmąconym zdrojem...



Próżne zabiegi! Wieczyste pragnienia!

Zwodnicze widma! Któż was nie wyklina?

A jednak mimo klątw i złorzeczenia,



Każdy na nowo wraca i zaczyna

Szukać tej mary, co świat opromienia,

I o dawniejszych klęskach zapomina.


:)

Dopisane 14.04.2013r. o godz. 22:56:

Alter, pięknie śpiewa Agnieszka!
Nie słuchałam wcześniej, podoba mi się:)

Lubię Jandę...




Dopisane 14.04.2013r. o godz. 23:44:

Dobranoc poetyckie dusze:*:*




Bez granic

Adam Asnyk


Potoki mają swe łoża -

I mają granice morza

Dla swojej fali -

I góry, co toną w niebie,

Mają kres dany dla siebie,

Nie pójdą dalej!



Lecz serce, serce człowieka,

Wciąż w nieskończoność ucieka

Przez łzy, tęsknoty, męczarnie,

I wierzy, że w swoim łonie

Przestrzeń i wieczność pochłonie

I niebo całe ogarnie.


:)

Chrzanowską słucham od dawna :)





Dopisane 14.04.2013r. o godz. 23:55:




Dopisane 15.04.2013r. o godz. 00:00:




Dopisane 15.04.2013r. o godz. 00:10:



poezja... to najlepszy filtr naszej rzeczywistości, pokochaj czytelniku poezję, włóż różowe okulary, optymizm też jest zaraźliwy :)

Na dzień dobry:)

Dzień dobry:)




Bolesław Leśmian

*** (Ty pierwej mgły dosięgasz, ja za tobą w ślady)


Ty pierwej mgły dosięgasz, ja za tobą w ślady

Zdążam, by się w tym samym zaprzepaścić lesie,

I tropiąc twoją bladość, sam się staję blady,

I zdybawszy twój bezkres, sam ginę w bezkresie.



A potem wzieram w oczy, by zgadnąć, czy dość ci

Omdlenia, co się nogom udziela, jak szczęście,

I twe dłonie, jak w paki, mnę w zdrobniałe pięście,

By się w nich docałować twych chrząstek i kości.



A one wypukleją na dłoni przegibie,

Niby pestki owoców, zróżowionych znojem,

I nieśmiałym do ust mych garną się wyrojem,

Zatajone w swej ciepłej od pieszczot siedzibie.



Ich dotyk budzi wzruszeń zaniedbanych krocie,

A ty, tuląc je w warg mych rozrzewnioną ciszę,

Dziecinniejesz w uścisku, malejesz w pieszczocie,

Chwila - a już cię do snu z lat dawnych kołyszę.

:)

Konopnicka Maria

W ogrodzie

Pójdź, laleczko, do ogrodu,
Słonko cudnie dziś przygrzewa!
Znać i kochać trzeba z młodu
Nasze kwiaty, nasze drzewa!
To jest, widzisz, śliczna róża:
Masz, powąchaj! Hop do góry!
jak urośniesz, będziesz duża,
To dostaniesz kwiatek który.
Tutaj pod nią stokroć świeci
I fijołki patrzą z trawki;
Bardzo brzydko, kiedy dzieci
Depcą kwiaty dla zabawki!
One wszystkie czują, żyją,
A ten zapach - to ich dusza.
Taką łapkę zaraz bija,
Co to każdy kwiatek rusza.
Patrz! Tu rosną tulipany,
A tam znów narcyzy kwitną,
A tu bratek główkę wznosi,
Główkę śliczną, aksamitną.
Dalej, w sadzie, jabłoń stoi,
Stoją grusze w białym kwiecie,
Nasza wiosna je tak stroi,
Najpiękniejsza wiosna w świecie.
Zapamiętaj dobrze sobie,
Na co patrzysz, lalko miła,
Żebyś mi też potem w mieście
Wstydu kiedy nie zrobiła!
- A co też tam na wsi rośnie? -
Za powrotem kto zapyta;
A tu panna palec w buzię
I nic nie wie... - Wstyd, i kwita!



Dopisane 15.04.2013r. o godz. 12:50:

Jan Czarny
Przed lustrem

Po raz setny
stoję przed lustrem
i pytam:
kim jestem, kim jestem,
czego chcę od życia
i od ludzi,
i czemu ciągle mylę
ścieżki
zamiast iść
wydeptanym gościńcem?
Po raz setny
stoję przed lustrem
i pytam:
kim jestem, kim jestem,
czego chcę od życia
i od ludzi,
i czemu ciągle mylę
ścieżki
zamiast iść
wydeptanym gościńcem?