I to bardzo cieszy :) Poezja łamie kręgosłup głupocie i uaktywnia nowe rejony mózgu ;) hehehe... a to uszczęśliwia :)
Dopisane 20.03.2015r. o godz. 06:46:
~aa napisał(a): ROZMOWA W BIBLIOTECE
Weź mnie stąd, z górnej półki, zza szkła biblioteki,
[...]
Zniszcz książki bezrozumne, rozbij zimne szkło!
Rozmowa w bibliotece jest interesująca :)
Dobrze, niech na chwilę zagości Wierzyński :) aa... inspirujesz mnie ;)
miłego dnia
Ojczyzna chochołów
Park dziwów starożytnych, wiatr, który szeleści
Wokół śpiących pałaców, grobowców bez treści,
Te lampy i posągi, księżyc gdzie się słania
Geniusz twego narodu, duch zapominania,
Te rany wielkiej dumy, inne wielkie rzeczy,
W których tyle jest prawdy, ile się złorzeczy,
Wszystkie cnoty parszywe - to nas nie przejedna.
To pustką zarażona Polska jeszcze jedna.
Z czego budujesz ten kraj?
Z czeczoty, z jesionu,
Kruchy antyk i rzewność od wielkiego dzwonu?
Ojczyznę w kolumienkach z widokiem na ule,
Gdzie miód słodyczą swojską zasklepia się czule,
Nad rzeką stoją wierzby, na łąkach bociany,
Słyszysz, Basiu, to nasi biją w tarabany -
A wyszydzony chochoł, sobowtór symbolu,
Starym się obyczajem kokoszy na polu,
Słoma trzeszczy zapchlona, gzi dziewki w podołku,
Szumy chmielu, alkowa z pałaszem na kołku
I ta krzepa: wieś w malwach, szkorbut, dzieci kopa,
Święta ziemia praojców.
Twój naród - bez chłopa!
Z czego budujesz kraj ten?
Z ludzi, których nie ma,
Znów jeden za miliony, rękami aż dwiema?
Z kim pieniactwo wielkości twoje tu się kłóci,
Gdy wszyscy jedzą dzień swój wolni i rozkuci,
Na wszystko wasza zgoda spływa narodowa
Anhellicznym natchnieniem wypchana, jak sowa.
Duchem są albo diabły albo namaszczeni
Gołębim ochędóstwem astrale z przestrzeni,
Blade twarze w gorączce, biblijni studenci,
Bractwo westchnień, cierpliwcy, wszyscy polscy święci.
Przelicz jeszcze i dodaj czterdzieści i cztery
Sposoby wybawienia od wszelkiego licha,
By wolność jak tabakę zażyć z tabakiery,
Potem zdrowo i głośno na wszystko się kicha -
I ten rachunek w prawdę sumuj oczywistą,
Niech ci do romantycznej znów uderzy głowy -
To jest twój sen upiorny, Wielki Realisto:
Państwo w kamieniach młyńskich, naród niegotowy.
Buduj teraz, wydzwigaj nas śród świata, nad dziejów przesmykiem,
Wyjdz pierwszy na piedestał i rozgłoś naokół
Tę wielkość wymuszoną batem albo krzykiem,
Święć przemienienie tłuszczy i chrzcij nowe czasy
Z kropielnicy, co wyschła i krwią już nie chlusta,
Starym herbem sarmackim w popuszczone pasy
Zatkaj gęby krzyczące i zgłodniałe usta -
I komu teraz jeszcze otuchy za mało
A przeszłość jesionowa praojców nieśliczna,
Niech stanie pod cokołem i porwany chwałą
Tworzy wolność.
Masz rację. Jakże jest tragiczna!
Kwitną czeremchy! Woń gorzka i świeża
Płynie powietrzem – skowrończych pacierzy
Hejnał wiosenny o niebo uderza,
A kwiat się biały na gęstwinie śnieży,
Na trawę jasną, na falę potoka
Mdłe listków puchy strząsając z wysoka.
Kwitną czeremchy! Gdy zapach gorzkawy
Wnika z oddechem piersi, gdy owiewa
Skronie i myśli, a kwiat się na trawy
Sypie – pieśń jakaś w duszy mojej śpiewa
I pod oponę niebios aksamitną
Dąży i dzwoni – gdy czeremchy kwitną…
***
Pomyśl! Tak kiedyś dzień się nasz dopali,
A my zapadniem w ten ugór bez końca
Na wieczny, plenny sen o chlebie!
Wiem – i w pogody tej wniknięta cudo,
Ziemi się mojej wierną czuję grudą,
Prochem pokornym, szczęsnym w prostej wiedzy,
Że stąd nie pójdzie nigdzie...
***
urywek wiersza Z gontyny (z tomiku Święto słońca):
[...]
Niechaj się święci przenajczystszy Żar!
Niechaj się święcą w tysiąckrotne razy
Gwiazd tajemnicze, złote drogowskazy!
Niechaj się święci Powietrze i Woda
I Ziemi okrężny skłon!
Na wielką świąteczną Jutrznię,
Na czestne Gody stroję dziś mój ton!
Ja wieczna, wieczyście młoda,
Obrzędy gontyn opuszczonych znam,
Ja u stóp Jasnego Boga
Na strażach czuwam i trwam!
Nie mówię o niej nigdy... W snów mych złotogłowy
Odziewam jeno blade mar królewskich cienie,
Pogrobowych mych tęsknot chrzestne obleczenie
Kładę na nią jak ciężki płaszcz gronostajowy.
Nie mówię do niej nigdy – bowiem gardzę słowy,
Co jak łuczyw znikome chwieją się płomienie
I w dymach, blaski zmienne miotając po ścienie,
Ognia łopotem mącą pokój jej grobowy...
A nie przeto z nią milczę i nie przeto o niej
Ustom moim posępny duch prawić broni,
By śmiał wątpić, że – kiedyś – rzuci senne leże,
Jeno mi się me słowa nie dość widzą godne,
By jej nimi sny serca wyznać pierworodne,
Bo zbyt dumnie miłuję – zbyt boleśnie wierzę!
***
Z przedwojennej szuflady - fragment
Wara mi bluźnić! Taniec się przegina
W dwornych zawrotach... Nasza, nasza wina!
Jak pierś słowicza, klawikord się trzęsie...
Byleby godnym uczynić skonanie –
O żywot mniejsza, gdy honor zostanie!
Lecz jakże boli... W imię Ojca, Syna,
Kto śmie – o próżnym gadać krwi ekspensie?!
Para za parą w sad! Polonez płynie
Precz – po miesięcznej nocy seledynie,
Mara za marą... biały atłas ciżem,
Srebro mundurów... Mgliście, posuwiście,
Przez park uwiędły, przez szumiące liście,
By o dusz zmarłych pokutnej godzinie
Na głaz kapliczny cicho stać się – krzyżem...
Nie mówię o niej nigdy... W snów mych złotogłowy
[...]
Bo zbyt dumnie miłuję – zbyt boleśnie wierzę!
Zapach
Wszystko wam oddam tylko nie te trawy
Łąk pokoszonych i cień pod modrzewiem.
Szuwarem pachną zamulone stawy
I coś gadają. Co takiego? Nie wiem.
Cały dzień chodzę, przysiadam w tym cieniu
I to, co widzę, powtarzam bez związku:
Piasek, zielone kamyki w strumieniu,
Łąki i stawy - i znów od początku.
Dopiero nocą, gdy idziemy skrajem
Rzęs ponad wodnych w blady księżyc z wosku
Zgaduję nagle, że idę mym krajem I trawy pachną i więdną po polsku.
:)
Dopisane 20.03.2015r. o godz. 09:10:
O! To jest niezłe :) Wierzyński
Moralitet o korycie
Gdyby to była przynajmniej kość
Ale to jest poszczerbiony kartofel
I trochę grysu.
A jednak żrą się.
Kąsają się, gryzą,
Cała świta do koryta,
Jedno ryło włazi z kopytami,
Drugie ryło pcha się pod kopyta,
Każdy ryj pod ryjem ryje,
Wszystko jedno grys, kartofel,
Byle było ryło w ryło,
Wiwat Rzeczpospolita.
*
Obywatele,
Nie samym chlewem człowiek żyje.
:) Fragmenty Marylki dalej ;) pięknie napisane, kto lubi niech chłonie...
Dusza moja nikomu wziąć się nie da w ręce;
Własna swoja, niczyja, nieznana nikomu,
W zaświat boży swe serce poniesie dziewczęce,
Niby malin, wieczorem, pełny dzban, do domu –
Dusza moja nikomu wziąć się nie da w ręce!
***
Mam w herbie kruka
I przez pół życia
Kąpałam się w Oporze.
Czyż dziw, żem oporna?
Że na świat nie różowo patrzę,
Ale czarno raczej –
I kraczę?
I choć pierścieni nie kradnę,
Przepadam za wszystkiem co ładne!?
Inaczej być nie może
***
Dni całe i całe noce
Słowikiem ogród dygoce,
Jakby w kochaniu zawziętem
Ptak krzesał o diament diamentem.
W nut rozsypanych bezsennie
Staw żabim chórem się trzęsie;
W lesie kukułka tętniąca
Bije godzinę bez końca.
***
Kto kiedy zajrzy w książkę mą,
Nie znajdzie mnie w jej treści,
Sam dźwięk jedynie strun, co drżą
Tym, co w pierś nie mieści.
***
Nie ma spiżu w moim głosie
Ni orężnych haseł wrzawy,
Śpiew mój płynie wsią po rosie,
Kwietne puchy strząsa z trawy,
Z świerszczykami skargą dźwięczną
Dzwoni w letnią noc miesięczną.
Czasem jeno blask miesiąca
Wskrzesza wspomnień sny płomienne,
Pieśń się wówczas niesie drżąca
W jakieś kraje mgliste, senne,
W rozstęsknionej dążąc strofce…
Na tęczowych dróg manowce.
Gdzie się orle ważą loty,
Ja nie zdążę w ślad za niemi;
Pieśń ze smutku i prostoty
Będzie zawsze drżeć po ziemi,
A i tak ją nieraz w ciszy
Jakiś bratni duch usłyszy.
***
A gdy Morana zielem snu mnie zmorzy,
Stań ty mi wówczas, o słońce, za świadka,
Jakom ci wierna była do ostatka –
I źródłom leśnym i echom bezdroży!
A gdy w odlocie krańce piór rozwinę
I głąb się oczom mym otworzy do dna,
Wstydem się spłomień, życie – że mrę głodna,
Nienasycona schodzę w mrok – i minę.
Pożarze pierśny, płomieniu ustny,
Bezsenne noce, senne poranki!
Bądź pochwalony i bądź rozpustny,
Uśmiechu wiernej mojej kochanki!
Choć, zasypiając, nie wie, że pieszczę,
Lecz drga opodal swymi ramiony...
Raduj mnie jeszcze i męcz mnie jeszcze,
Śnie, jej biodrami w łożu wyśniony!
Dopisane 20.03.2015r. o godz. 19:27:
Usta I Oczy Leśmian
Znam tyle twoich pieszczot! Lecz gdy dzień na zmroczu
Błyśnie gwiazdą, wspominam tę jedną - bez słów,
Co każe ci ustami szukać moich oczu...
Tak mnie zegnasz zazwyczaj, im powrócę znów.
Czemu właśnie w tej chwili, gdy odejść mi pora,
Pieścisz oczy, nim spojrzą w czar lasów i łąk?...
Bywa tak: świt się budzi od strony jeziora,
Nagląc nas do rozplotu snem zagrzanych rąk...
O szyby - jeszcze chłodne - uderza pozłotą
Nagły z nieba na ziemię świateł zlot i spust -
Usta twe - na mych oczach! Co chcesz tą pieszczotą
Powiedzieć? Mów - lecz zmyślnych nie odrywaj ust!
Dopisane 20.03.2015r. o godz. 19:29:
~aa napisał(a): :) Fragmenty Marylki dalej ;) pięknie napisane, kto lubi niech chłonie...
Dusza moja nikomu wziąć się nie da w ręce;
[...]
Nienasycona schodzę w mrok – i minę.
Ile rąk, ile spojrzeń,
ile melodii trzeba w śnie -
Nie wiem ja i ty nie wiesz,
i nikt wiedzieć nie może,
ile rąk, ile spojrzeń,
ile melodii -
kto wie?
Czy na łodydze z zapachu i barwy,
czy na liściu płaskim, który wyrzeźbił wiatr
i czy naprawdę zielonym blaskiem, czy naprawdę -
przez jedną chwilę czy przez wiele lat?
A przez westchnienia leniwych żmij
zwiniętych płasko w księżycowej mgle,
a przez usta syczące jeżyn,
a przez kwiaty wysokie i prężne
iść źle.
Więc śpij -
Czy wcześniej, czy później nocą ci się przyśni
koronkowy fosforyczny kształt -
Nikły płomyk leśny biały sen wyciśnie
i obudzisz się z otwartą dłonią, jakbyś zerwać i pogonić chciał.
Więc śpij -
Pożeglujesz powiekami wstecz
i ramiona wyrzucisz za krawędź -
a tam - z puchu księżycowy mlecz
tańczy w igłach drzew chwiejnych i barwnych.
Mchy spienione suną jak obłoki
przygwożdżone łodygami grzybów -
nie odróżnisz - płomyk jest podobny
do malutkich owadów nieżywych.
Pożeglujesz powiekami naprzód
i ramiona utulisz jak dziecko -
może zawołasz do kwiatu, lecz nie odpowie ci na to -
i zapłaczesz
w księżycowym mleczu.
Ale to nic, tak trzeba,
tak trzeba, abyś nie wiedział,
ile rąk, ile spojrzeń,
ile melodii w śnie -
aby znaleźć, aby dotrzeć
i oprzeć powieki najprościej
o koronkowy fosforyczny kształt.
Więc śpij -
Przecież nikt wiedzieć nie może,
a ty byś chciał?
Dopisane 20.03.2015r. o godz. 21:12:
... jeszcze raz Gajcy :)
Miłość bez jutra
Mój sen śmiertelny ciałem spełniasz
i słowem płochym w śnie poczętym:
puszysta włosów twoich perła
jak promień krągły w pościel spływa,
gdzie dłoń pierzasta jak z igliwia
rozdziela cienie ciał od lęku.
Mówimy szeptem krwi łagodnej
słuchając w sobie: niech w nas płynie,
niech niesie - światło jak w roślinie
prześwietli serc planety małe
i obudzimy się słuchając
szelestu chmur i grania wody.
Bo tyle tylko jest w nas ciepła,
co dłoń zdziwiona objąć zdoła,
i trwogi tyle, co zakrzepła
wy ryj e w twarzy łza jak z ognia,
i głosu w nas, co wydać może
w kielichu warg języka ostrze.
Niech płynie w nas - mówimy jeszcze
ten szmer ciemności, póki księgę
obłoków wiatr przegina miękką.
Bo tyle tylko wiary w pieśni,
ile obrazu pod powieką
ziemi odbitej ostatecznie.
Wiem, że nie będziesz dla mnie niczym więcej,
Jak mgłą i snem,
A jednak – w ciszę tę księżycem złotą
Wyciągam ręce z bezbrzeżną tęsknotą
Za widmem twem…
Wiem, że nie będziesz dla mnie niczym więcej,
Jak mgłą i snem,
A jednak – w ciszę tę księżycem złotą
Własne me serce zawieszam ex voto
Przed widmem twem…
***
Fragment wiersza Z gontyny (z tomiku Święto słońca )
Niechaj się święci przenajczystszy Żar!
Niechaj się święcą w tysiąckrotne razy
Gwiazd tajemnicze, złote drogowskazy!
Niechaj się święci Powietrze i Woda
I Ziemi okrężny skłon!
Na wielką świąteczną Jutrznię,
Na czestne Gody stroję dziś mój ton!
Ja wieczna, wieczyście młoda,
Obrzędy gontyn opuszczonych znam,
Ja u stóp Jasnego Boga
Na strażach czuwam i trwam!
Publikowane komentarze są prywatnymi opiniami użytkowników serwisu. Bolec.Info nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii i wypowiedzi, a osoba zamieszczająca wypowiedź może ponieść za jej treść odpowiedzialność karną i cywilną. Bolec.Info zastrzega sobie prawo do moderowania wszystkich opublikowanych wypowiedzi, jednak nie bierze na siebie takiego obowiązku.
Pamiętaj, że dodając zdjęcie deklarujesz, że jesteś jego autorem i przekazujesz Wydawcy Bolec.Info prawa do jego publikacji i udostępniania. Umieszczając cudze zdjęcia możesz złamać prawo autorskie. Bolec.Info nie ponosi odpowiedzialności za publikowane zdjęcia.
