Dziś nam M zupę z oprychów serwuje,
Zło się w niej z dobrem na ogniu gotuje.
Lecz kiedy deseru posmakujecie,
To się na sto procent pochorujecie...

mało kto to czyta

Ah Panie M., jak kulą w płot te moje zgadywanki! Prawdę mówiąc ojciec też mi przez głowę przemknął, ale jednak postawiłam na wuja.
Ja jestem usatysfakcjonowana backstory Sylwii. Jeszcze bardziej bym ją lubiła, gdyby oprócz hazardu odbijała swoje zamknięcie miłością do literatury. Gdyby nie dość, że się usamodzielnia i szuka swojej drogi, jeszcze wolne chwile zaczytywała Mrożkiem... ah, marzy mi się, przepraszam.
Ktoś ostatnio prosił o krótsze odcinki i istotnie, ten mi jakoś szybko zleciał. Całkiem podoba mi się ta forma, bo mam wrażenie że to zdrowsze dla samego autora - ma więcej czasu dla siebie. P drugie lubię te nasze spotkania w komentarzach, a dzięki temu mogą trwać dłużej c:
Ale jestem ciekawa opinii tego, co prosił, jak i odczuć samego Wielkiego Imperatora Pana M. Nie mówiąc o A., który ostatnio zamilkł (lub ja źle szukałam odpowiedzi w komentarzach) i L., która jak zwykle wspaniale nam rymuje.
Ah czy naprawdę się pochorujemy droga Lolu od tej zupy? Już jeden amant ma złamanie, drugi może się zaraz ugotować żywcem, kolejny na silnych lekach świruje i się oświadcza, kolejny z ręką w temblaku bawi się w wojskowego, do kolejnego celuje Sylwia, jedna jegomościanka prawie straciła zęby, kolejna przeżyła potężne zderzenie samochodowe... i jeszcze my się mamy pochorować?
Pozdrawiam bardzo serdecznie jak zwykle niezastąpionego autora, całą M.A.F.I.E, i czekam na odpowiedzi c:

Na górze róże, na dole fiołki,
w naszej powieści same aniołki!
Okoliczności tak M. układa,
że nawet diabła nam wyspowiada...

Gdyby stary puścił Sylwię na studia, z pewnością zaczytywałaby się w M. Rożku, a tak jedyne, co regularnie mogła czytać był z magazyn z Bronią (CKM oczywiście) i przemycany dla niej przez Antona jakiś kolorowy periodyk typu HajLajf. Z wyższą kulturą spotykała się też na zjazdach Stowarzyszenia Miłośników Włoskiej Opery oddział w Polsce oraz na spotkaniach rodzinnych z okazji rocznicy zniesienia prohibicji.
Jej życie wyglądało, jak wyglądało. Nie ma jej co winić, że bardziej niż głód kultury doskwierał jej dotąd brak dreszczyka emocji. W połączeniu z niską samooceną wynikła z tego fascynacja wyrachowanym kilerem w masce bezwzględności i obojętności, a przy okazji też z pokręconą przeszłością i niespełnieniem zamrożonych uczuć.
Lola ma rację, teraz trudno zafiksowanego tatusia Sylwii będzie ubić, chociaż tak się z A. umówiliśmy. Będzie delikatnie mówiąc zawiedziony...
No, chyba, że ktoś ma pomysł na to ubijstwo?
Mi trochę głupio byłoby przypisać Sylwii taki paragraf, skoro wyznanie jej ojca nosi znamiona szczerości. Bynajmniej jej historia nie jest na tyle mocno traumatyzująca, aby bezwzględnie miała pociągnąć za ten spust pomiędzy poprawianiem fryzury a poprawianiem makijażu. A i Dymitrowi głupio byłoby teraz pozbawiać życia przyszłego teścia, co nie?
Pozdrawiam,
M.

Witam, Moi Drodzy M.afiozi.
Tak sobie czytam i czytam, prozę i wiersze, część zasadniczą i komentarze i widzę, że chcecie mnie pozbawić umrzyka. Cóż, nie pozostaje mi nic innego, jak wyrazić niezadowolenie, jednocześnie kłaniając się Loli, bo wierszyk zgrabny i nawet proroczy popełniła.
Nie nalegam, nie upieram się, sam zdecydujesz czy podniesiesz kciuk czy go opuścisz, w końcu jesteś Imperatorem i od Ciebie zależy życie Gladiatorów.
Pozdrawiam
(A)

Może i Taśma nie zginie, ale... czyżby Drogi Imperator zrezygnował ze śmierci całkowicie? Może jakiś zbir okaże się jeszcze gorszy... Może ten co nasłał morderców na mamę Sylwii, albo eks-aktualny-mąż nagle zapragnie zemsty... no dobrze, może trochę te moje pomysły głupie. Zawsze pozostają bezimienne trupy wśród zamachowców i członków gangu i antyterrorystów. Może i sam redaktor się okaże bohaterem....
A.

~~F jak fanka napisał(a): Może i Taśma nie zginie, ale... czyżby Drogi Imperator zrezygnował ze śmierci całkowicie? Może jakiś zbir okaże się jeszcze gorszy... Może ten co nasłał morderców na mamę Sylwii, albo eks-aktualny-mąż nagle zapragnie zemsty... no dobrze, może trochę te moje pomysły głupie. Zawsze pozostają bezimienne trupy wśród zamachowców i członków gangu i antyterrorystów. Może i sam redaktor się okaże bohaterem....
A.

Droga F,
Bezimienne trupy są jak ciąg statystyczny, niby widzisz liczbę i zdajesz sobie sprawę, że ktoś stracił członka rodziny (objęte czy za życia się zajmował) ale odejście kogoś kogo znasz (całe szczęście że tylko z powieści) wywiera zupełnie inne wrażenie. Nie zamierzam podejmować się gradacji tych odczuć, chcę tylko zwrócić uwagę na inny odbiór całego zjawiska.
A