Autoportret w lustrze wiersza

Niedojęzyczenia

mylą mi się słowa. na czajnik mówię nóż
a na balon fontanna. powstają zabawne pytania
sytuacje qui pro quo. niekiedy tylnymi drzwiami

wychodzą metafory. gromadzę je
na twardym dysku który nazywam drzewem.
to duże drzewo o powyginanych

konarach. wciskam pod korę choć tę mieszam
coraz częściej z chodnikiem albo dworcem
i potem nie mogę nic znaleźć.

zamiast nazywać rzeczy czasownikuję je
powoli i cierpliwie. są twarde uformowane
przez tysiąclecia i tradycję ale w końcu ustępują.

foteluję spapierzam albo po prostu
krzewię choć zdarza się zwłaszcza wieczorem
ręczyć za siebie czy nożyć mokrymi stopami.

ciągle szukam starych słów i przedmiotów.
i imion. także twoich imion czy imienia
– nie pamiętam.
jan krzysztof adamkiewicz

~aa napisał(a):
:) a po pracy dla relaksu oczywiście... :) szufladka nicości ..?

Nicości? :) Szufladka bardzo interesująca, pojemna, subtelna? ;)



:)

W południe


Za parę godzin
wszystko się zmieni,
całe nasze życie
samotne do wczoraj;
za tych kilka chwil
ulotnych w historii świata
te słowa pójdą z nami do ziemi.

Tak niewiele nas już dzieli
od spełnienia marzeń,
lepszego jutra;
dwa słowa zmieniają bieg świata,
w południe wszystko się zmieni.

Czy wiedzialaś, że tak będzie?
Czy wierzyłaś,
że w tą sobotę zaczniemy nowe życie?

Wystarczyło jedno słowo.



Konrad Staszewski
:)


Dopisane 12.03.2016r. o godz. 21:08:

Julka 10
Przyznaj fiszkę
Granice nieba
Codzien­nie rozpływam się w to­bie miłością
jak źródla­na krop­la wo­dy po na­gim torsie
szu­kając w za­kamar­kach duszy ukojenia

de­likat­nie pie­szczę stru­mieniem naszych
niena­syco­nych doz­nań i serc...twoją nagość

kocham tę chwilę gdy w tros­ce czułej
mówisz - kocha­nie- pat­rz - pat­rz na mnie
a oczy nasze błękit­ne zat­ra­cone w zachwycie
pożąda­niem siebie budzą szept spokojny

bo praw­dzi­we życie zaczy­na się tam
gdzie ra­zem przek­racza­my gra­nice nieba.

Julka.


dla...P...
WIERSZ



Dopisane 12.03.2016r. o godz. 21:46:

Krajobraz przed przebudzeniem
(autor obrazu:Piotr Karpiński)

W tym pejzażu
góry są tłem dla nieba
którym pędzą granatowe chmury
- wiatr śpieszy się
by przeczyścić niebo przed nocą
i zdążyć na Śnieżkę:
dziś piękne czarownice
serwują czeskie piwo
a około północy
zjawi się sam Mefisto
- ów wieśniak w dziurawej czapce
co dla niepoznaki
zamieszkał na skraju wsi
a wieczorami chodzi "Pod Skałkę"
na kufel piwa
Halny nadciąga od Gór Izerskich
- ludzie zatrzaskują drzwi,
uszczelniają okna,
a okoliczne wiedźmy oliwią już miotły
- to chyba dziś się pojawi
krzepki Liczyrzepa?....
Na razie pejzaż jeszcze śpi
tylko góry wydają gniewny,
krwiożerczy pomruk...


kocham góry więc czemu nie
z Izery szczególnie mi bliskie

DP napisał(a):
...
dziś piękne czarownice
serwują czeskie piwo

...
a okoliczne wiedźmy oliwią już miotły
- to chyba dziś się pojawi
krzepki Liczyrzepa?....
Na razie pejzaż jeszcze śpi
tylko góry wydają gniewny,
krwiożerczy pomruk...


kocham góry więc czemu nie
z Izery szczególnie mi bliskie

:) też lubię góry... znaczy patrzeć się na nie :)



:) alter Marcin ma ciekawe utwory i głos :)



no i jest zabawny... zwłaszcza w duecie z Asią



:)

~aa napisał(a): no i jest zabawny... zwłaszcza w duecie z Asią

Tak, bawili się razem doskonale :)


Dopisane 13.03.2016r. o godz. 09:23:

To z przesłaniem na niedziele ;)




Dopisane 13.03.2016r. o godz. 09:25:



miłej niedzieli :)

w tej początek mi się miło kojarzy :) taką cygańską nutą...



Taka chwila z Szymborską na łonie natury ...

"Chwila"

Idę stokiem pagórka zazielenionego.
Trawa, kwiatuszki w trawie
jak na obrazku dzieci.
Niebo zamglone, już błękitniejące.
Widok na inne wzgórza rozlega się w ciszy.

Jakby tutaj nie było żadnych kambrów, sylurów,
skał warczących na siebie,
wypiętrzonych otchłani,
żadnych nocy w płomieniach
i dni w kłębach ciemności.

Jakby nie przesuwały się tędy niziny
w gorączkowych malignach,
lodowatych dreszczach.

Jakby tylko gdzie indziej burzyły się morza
i rozrywały brzegi horyzontów.

Jest dziewiąta trzydzieści czasu lokalnego.
Wszystko na swoim miejscu i w układnej zgodzie.
W dolince potok mały jako potok mały.
Ścieżka w postaci ścieżki od zawsze do zawsze.
Las pod pozorem lasu na wieki wieków i amen,
a w górze ptaki w locie w roli ptaków w locie.

Jak okiem sięgnąć, panuje tu chwila.
Jedna z tych ziemskich chwil
proszonych, by trwały.

:) również miłego dnia :)

byle do wiosny :)
Górski Konstanty Maria

Spokojność

Zbudzić się, zerwać, uchylić firanek,
Wyjrzeć w kwietniowy, błękitny poranek,
Gdzie tylko wierzby kwitnące się złocą
I tylko brzozy białym pniem migocą -
A na toń niebios, wiosenną i bladą,
Fijoletową sieć gałązek kładą...
Obejść kasztany, których pąki, lśniące
Nowymi soki, łowią chciwie słońce
I główki śmiało w przestrzeń prą błękitną,
Czując, że jutro w śnieżną kiść zakwitną...

Chodzić po słońcu - powoli - jak we śnie,
Wokoło sadu, gdzie kwitną czereśnie,
U węgła domu przystanąć - posłuchać,
Bo już gołębie zaczynają gruchać
I wilga gwiżdże w południe nad sadem,
Gdy owad w trawie goni się z owadem.
A w wieczór, kiedy gwiazdy wyjdą z toni
Błękitnej, słowik pieśń swą ślubną dzwoni,
Dziwiąc się wielkiej księżycowej łodzi,
Co z białym żaglem na Ocean wschodzi.
Słuchać tej pieśni, która pierś rozpiera
Ogromnej ziemi i w niebie zamiera,
Ginąć w tej woni sadów i błękicie.
Pić to wokoło budzące się życie
I czuć z wszechświatem, nie pragnąc dla siebie
Serca na ziemi ni gwiazdy na niebie
Nic nie zamarzyć, nie kochać, nie żądać.
W przeszłość się tęsknym okiem nie oglądać
Ani nie czekać, czy z tą nową wiosną
Z mogił zaklęslych niezabudki wzrosną...
I wierzyć tylko, że gdy płomyk zgaśnie,
Serce na wieczność - jak na zimę - zaśnie


Dopisane 13.03.2016r. o godz. 20:52:

Bąkowski Arkadiusz

Cisza i spokój

Cztery ściany,
Ciemny pokój,
Cisza spokój.
Pragnę mieć to
Wokół siebie,
Choć raz w roku.
Nic nie widzieć,
Nic nie słyszeć,
Nic nie wiedzieć.
Móc nie robić
Nic w tej ciszy
Tylko siedzieć.

:) DP też szufladka dzisiaj ? ... na zdrowie ;)

:) znalazłam taki cytat Hemingwaya "Myśl tylko o tym, co nie jest realne. A poza tym patrz, słuchaj i czuj." Podoba mi się ... może być mottem snów i marzeń :)



Sny (II)

Dziewczyna śpiąc odrzuca ręce w górę,
w sąsiedni sen, który się o nią otarł,
a nad nią drżą ciągnące długim sznurem
zjeżone kły - jak ciche myśli kota.
Więc bierze sen i mrucząc wtula usta
w puszystą sierść, przykłada ją do piersi,
aż skośny cień wychodzi nagle z lustra
i sen jak wzrok zachodzi białą śmiercią.
Dziewczyna śniąc nazywa po imieniu
zielony liść i chmury, które płyną,
i skośny cień zamknięty we. wspomnieniu
i budzi się, i nie zna żadnych imion.
A wtedy świt zamyka pusty pokój
jak biały dzwon. Dziewczyna w odrętwieniu
widzi w swych łzach różową krew obłoków
i tropy łap - jak czarnych gwiazd na ziemi.



:) dobranoc