~z napisał(a): W Rosji nie było królowych tylko caryce. Gdybyś zastąpiła te słowa byłaby katastrofa. Oj magnum magnum ty jak coś wymyślisz czasem .. lepiej wklejaj teksty. :P :P
A Ty kto ??
Wiem, że nie było. Chciałam to przełożyć na polskie warunki :|
Nie chcę katastrofy ;)
Masz rację, będę wklejała, bo... ;( ;(
P.S. Co? Powymyślać czasami nie mogę :):)
~Pro futuro napisał(a):
Nie , to nie mój wiersz....Cieszy mnie że spodobał się Tobie :D
Bardzo się spodobał :) :P
Jednak mój Kaźmirz "najlepsiejszy" i tłumaczyć nie muszę :)
Kazimierz Wierzyński
Wieczór w bzach
Wiosenny wiatr mię bzami owiał,
Trąciłaś ogród lekkim ruchem,
Twój płaszcz przygasnął, poliliowiał
I stał się kolorowym puchem.
Zmierzch ci jak pająk na sukienkach
Koronki w dzwonki wyhaftował,
Jak pióro senne po mych rękach,
Po twarzy twój przepływa owal.
W latarniach ulic drżą motyle,
Ciemnieje dal i gra bezkreśnie;
Mglisz się, zanikasz w świateł pyle,
Rozwiewasz mi się w bzach, jak we śnie.
* * * [Budzę się w nocy...]
Budzę się w nocy, chłodny od lęku,
Płynę wysoko w balonie,
Widzę me życie w dole rozwiane
I rozwleczone jak puste ścierniska.
Widzę wyraźnie w nocy, w ciemności,
Pociąg zajeżdża dymiący,
Stacja się świeci, a na peronie
Chodzi mój ojciec i moja matka
Umarli.
Widzę w ciemności mieszkania warszawskie,
Mieszkania paryskie i miłość,
Wszystko jest drobne, białe, skostniałe,
Podobne do ziarnek ryżu.
Płynę balonem nad okolicą
Tak dobrze znaną,
Nad własnym śladem.
Liczę to wszystko, co przeminęło
I jeszcze przemija,
Aby obumrzeć.
Płynę balonem nad samym sobą
I widzę ciemność moją jak w świetle.
Pociąg się dymi na stacji.
Chłodny od lęku, zbudzony w nocy,
Przeliczam wszystko nieprzeliczone,
Ćwiczę się w śmierci.
Niczego w życiu nie należy się bać, należy to tylko zrozumieć. M.S.C.
Dla Magnum44 - "Wieczór w bzach" ,pasuje do pory roku.Treść jest przyjemna , "ciepła"..Lecz ten drugi...dlaczego tyle smutku , szarości i mysli o smierci? Życie trwa i jest (mimo wszystko!) piękne , jedyne...Gdy czytelnik skupia się na smutną treścią , staje się , mimo woli , "smutasem".A trzeba radosnie witac kazdy dzień , cieszyć się z tego ,że życie trwa.I jesteśmy tu.. ;) Radość przedłuża żywot , dodaje energii i niesie ze sobą spokój...Tak jak mowa , a jest ona obrazem duszy... :*
~Pro futuro napisał(a): ... staje się , mimo woli , "smutasem".A trzeba radosnie witac kazdy dzień , cieszyć się z tego ,że życie trwa.I jesteśmy tu.. ;) Radość przedłuża żywot , dodaje energii i niesie ze sobą spokój...Tak jak mowa , a jest ona obrazem duszy... :*
Wiesz, odpowiem tak:
Nic, na tym naszym pięknym świecie, nie jest w stanie uczynić mnie "smutasem" :):)
... i pesymistą - zapewniam Cię !
Zawsze z wielką radością witam każdy dzień i czekam niecierpliwie co przyniesie :)
Drugi wiersz, w najmniejszym nawet stopniu, nie jest odzwierciedleniem stanu mojego ducha :)
Po prostu bardzo mi się podoba :):)
Dziękuję jednak za troskę i miłe słowa... Pro futuro :*
Kazimierz Wierzyński
* * * [Jak płomień, przylgnąć wzdłuż twojego ciała,]
Jak płomień, przylgnąć wzdłuż twojego ciała,
Dotknąć się ciepłej, woniejącej skóry,
W ramiona wpleść się i, jak oszalała
Burza, w pocałunków rzucić się wichury!
Całować szepty, i krzyk twój i śmiechy,
W krew twą się wessać i w świętym zachwycie
Upić się tymi grającymi echy,
Które wydziera os wieczności życie!
Co Ty na to ? ;)
Niczego w życiu nie należy się bać, należy to tylko zrozumieć. M.S.C.
~Pro futuro napisał(a): Bierz w ramiona tego , którego kochasz...Nie traćcie ani chwili ani dnia...
O kurczę !!
A można kilku ?? :P
Konstanty Ildefons Gałczyński
* * *
Powoli otwierajmy bramę,
powoli idźmy po schodach,
wolno stąpajmy po korytarzu
do drzwi, do drzwi ostatecznych.
Bramę rok otwierajmy,
po schodach idźmy dwa lata,
a drzwi na swoje otwarcie
niech czekają całą wieczność.
Bo tam za tymi drzwiami,
całowana dwoma oknami,
stoi róża w wazonie...
Pyłem księżycowym
Pyłem księżycowym być na twoich stopach,
wiatrem przy twej wstążce, mlekiem w twoim kubku,
papierosem w ustach, ścieżką pośród chabrów,
ławką, gdzie spoczywasz, książką, którą czytasz.
Przeszyć cię jak nitką, otoczyć jak przestwór,
być porami roku dla twych drogich oczu
i ogniem w kominku, i dachem, co chroni
przed deszczem.
Niczego w życiu nie należy się bać, należy to tylko zrozumieć. M.S.C.
natrafiłem na taki wiersz, mam wrażenie, że gdzieś już go czytałem wcześniej :)
bez tytułu
poranne mgły skrywają piękne tajemnice
zielone bywają suknie jak trawy róże czerwone szarfy
kolana różane w słońcu stopy w gorącym piachu
a serca w tęsknocie zakwitają w pamięci różańcem
wieczne wspomnienia święte uśmiechem wpisują się
w każdy dzień
a sny
które jeszcze wyśnimy już rozpoczęły
budować dom pod zasłoną czystej mgły
przyjaciel delikatny czuły wiatr
z radością rozwieje białe tiule
szepcząc o jutrze przy kwitnącej tuberozie
Dopisane 06.05.2012r. o godz. 00:30:
cynik - człowiek, co zna cenę wszystkich rzeczy, a nie zna wartości żadnej z nich...
Publikowane komentarze są prywatnymi opiniami użytkowników serwisu. Bolec.Info nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii i wypowiedzi, a osoba zamieszczająca wypowiedź może ponieść za jej treść odpowiedzialność karną i cywilną. Bolec.Info zastrzega sobie prawo do moderowania wszystkich opublikowanych wypowiedzi, jednak nie bierze na siebie takiego obowiązku.
Pamiętaj, że dodając zdjęcie deklarujesz, że jesteś jego autorem i przekazujesz Wydawcy Bolec.Info prawa do jego publikacji i udostępniania. Umieszczając cudze zdjęcia możesz złamać prawo autorskie. Bolec.Info nie ponosi odpowiedzialności za publikowane zdjęcia.
