Jan Twardowski


Ankieta

Czy nie dziwi cię
mądra niedoskonałość
przypadek starannie przygotowany
czy nie zastanawia cię
serce nieustanne
samotność która o nic nie prosi i niczego nie obiecuje
mrówka co może przenieść
wierzby gajowiec żółty i przebiśniegi
miłość co pojawia się bez naszej wiedzy
zielony malachit co barwi powietrze
spojrzenie z nieoczekiwanej strony
kropla mleka co na tle czarnym staje się niebieska
łzy podobno osobne a zawsze ogólne
wiara starsza od najstarszych pojęć o Bogu
niepokój dobroci
opieka drzew
przyjaźń zwierząt
zwątpienie podjęte z ufnością
radość głuchoniema
prawda nareszcie prawdziwa nie posiekana na kawałki
czy umiesz przestać pisać
żeby zacząć czytać?
:)

Może nie "ulubiony" , lecz kojarzący się z dniem 1 maja ...


Wisława Szymborska
MŁODZIEŻY BUDUJĄCEJ NOWĄ HUTĘ

Kto dom zbudował, w którym mieszkam?
Kto kładł swą pracę na fundament?
"w murarz, zdun i szklarz, i cieśla
minięci są przez ludzką pamięć.

Klasa z pamięcią złą - umiera.
Wierniejszą pamięć wybieramy:
sama jak książka się otwiera
w miejscach najczęściej czytywanych.

Dziś dla was, przy was, od was, młodzi,
miasta zaczyna się życiorys.
Pamięć imiona wasze co dzień
Notuje słowem zdobnym w podziw,
notuje normy waszej poryw
i włącza w piękny plan obliczeń.
Bo to jest pamięć robotnicza
służąca klasie robotniczej.

Zawsze cicha jest czułość

Anna Achmatowa

Zawsze cicha jest czułość prawdziwa,
Nic jej przed okiem nie skryje.
Próżno twoja ręka troskliwa
Futrem otula mą szyję.
Próżno o miłości wschodzącej
Mówisz mi pokornym westchnieniem.
O, jak znam uparte, płonące,
Twe nigdy niesyte spojrzenie!


Dopisane 01.05.2013r. o godz. 19:59:

Stokrótki

Juliusz Słowacki

Miło po listku rwać niepełną stokroć
I rozkochanych słów różaniec cedzić,
Miło przy ludziach było raz powiedzieć,
Że się kochamy, i mówić po stokroć.

Miło zabłądzić pod lipowe cienie
Z kwiatkami w reku — i patrząc ukradkiem,
Wzajemnie mówic obrywanym kwiatkiem:
Kochasz!... i pani kochasz mnie szalenie...

Gdy nas różowa poróżniła sprzeczka,
A zgody ciągle zabraniały świadki,
Pamiętasz, luba, jak te białe kwiatki,
Jeden mówił: nie — a drugi: troszeczka.

Dzisiaj samotny, dzisiaj bez nadziei
Błądząc po skałach, wszystkie moje smutki
Zbiegły się razem do białej stokrótki,
Co była siostrą stokrótek w alei.

Rwałem ją... listki leciały w błękicie
Aż na jezioro, ze skały, gdziem siedział;
I wiesz, co listek ostatni powiedział? —
Luba, że jeszcze kochasz mnie nad życie.


Zmoderowano 01.05.2013 godz.20:05 - powód: powielony tekst (sentinel)

,,Kiedyś''

Kiedyś to mogłem tobie służyć,
Nawet na ciebie lekko wkurzyć.
A dzisiaj ty, panując złość,
Mówisz mi, że masz tego dość.

Kiedyś to mogłem ci powiedzieć,
Że zawsze my wytrwamy w biedzie.
A dzisiaj ty, w szaleństwie swym,
Mówisz, że jestem draniem złym.

Kiedyś swą miłość wyznawałem,
kochałem tak jak kochać chciałem.
A dzisiaj ty, szafując drwinę,
Dałaś mi znak, że jednak ginę.

Kiedyś to mogłem jednak wiele,
Dwa ciała w jednym, wspólnym ciele.
A dzisiaj ty, czynisz zmieszanie,
Nic już innego się nie stanie…


...Ja wolę swoje wwiersze...

Bolesław Leśmian

*** (Już czas ukochać w sadzie pustkowie bezdomne)


Już czas ukochać w sadzie pustkowie bezdomne,

Ptaki niebem schorzałe i drzewa ułomne

I płot, co tyle desek w złe stracił godziny,

Że na trawę cień rzuca przejrzystej drabiny.


Już czas ukochać wieczór z tamtej strony rzeki

I zmarłego sąsiada ogród niedaleki,

I ciemność, co, nim duszę sny do snu uprzątną,

Żywi nas po kryjomu dobrocią pokątną.


Już czas ciułać okruchy ostatniego znoju

W ubogich złocistościach zlękłego pokoju

I skroń złożyć w twe ręce, wycieńczone mgłami -

I nie płakać - nie płakać wspólnymi siłami!

magnum44 napisał(a): Bolesław Leśmian

*** (Już czas ukochać w sadzie pustkowie bezdomne)

Piękny wiersz Leśmiana, mimo że nie jest to jego najpopularniejszy :) dzięki


Dopisane 03.05.2013r. o godz. 20:10:

Gałczyński Konstanty Ildefons

Prośba o wyspy szczęśliwe

Prośba o wyspy szczęśliwe
A ty mnie na wyspy szczęśliwe zawieź,
wiatrem łagodnym włosy jak kwiaty rozwiej, zacałuj
ty mnie ukołysz i uśpij, snem muzykalnym zasyp, otumań
we śnie na wyspach szczęśliwych nie przebudź ze snu.

Pokaż mi wody ogromne i wody ciche,
rozmowy gwiazd na gałęziach pozwól mi słyszeć zielonych,
dużo motyli mi pokaż, serca motyli przybliż i przytul,
myśli spokojne ponad wodami pochyl miłością.



Dopisane 03.05.2013r. o godz. 20:14:

A ten wiersz Szymborskiej, mnie zaciekawił :)

Szymborska Wisława

Utopia

Wyspa na której wszystko się wyjaśnia.
Tu można stanąć na gruncie dowodów.
Nie ma dróg innych oprócz drogi dojścia.
Krzaki aż uginają się od odpowiedzi.

Rośnie tu drzewo Słusznego Domysłu
o rozwikłanych wiecznie gałęziach.

Olśniewająco proste drzewo Zrozumienia
przy źródle, co się zwie Ach Więc To Tak.

Im dalej w las, tym szerzej się otwiera
Dolina Oczywistości.

Jeśli jakieś zwątpienie, to wiatr je rozwiewa.

Echo bez wywołania głos zabiera
i wyjaśnia ochoczo tajemnice światów.

W prawo jaskinia, w której leży sens.

W lewo jezioro Głębokiego Przekonania.
Z dna odrywa się prawda i lekko na wierzch wypływa.

Góruje nad doliną Pewność Niewzruszona.
Ze szczytu jej roztacza się Istota Rzeczy.

Mimo powabów wyspa jest bezludna,
a widoczne po brzegach drobne ślady stóp
bez wyjątku zwrócone są w kierunku morza.
Jak gdyby tylko odchodzono stąd
i bezpowrotnie zanurzano się w topieli.

W życiu nie do pojęcia.

To nie poezja, ale umieszczam w tym temacie, bo nie wiem, gdzie umieścić.
Teraz to hit w Ameryce, u nas już chyba też, w każdym razie jest na liście 20-tu książek najczęściej kupowanych obecnie w Empiku, przeczytajcie:)
- Eben Alexander: Dowód. Prawdziwa historia neurochirurga, który przekroczył granicę śmierci i odkrył niebo.

:)


Aleksander Fredro

Motyl



Z pięknej róży motyl płowy,

Wychyliwszy trochę głowy,

Zwołał braci rój niestały.

Nuż prawić morały,

Stałość wychwalać,

Do cnoty zapalać,

I we wszystkim, co rozprawiał,

Siebie za przykład wystawiał;

Słowem - nagadał i nałajał tyle,

Ze o poprawie myśleć zaczęły motyle.

Wtem jakiś młodzik na fijałku siada

I tak powiada:

- Nie wierzajcie, co on prawi;

Ja powiem, czemu latać go nie bawi:

Oto przed kilką chwilami,

Gdy aż do znoju swawolił z kwiatkami,

Nadszedł starzec, co kosą wszystko w swojej drodze

Wycina i niszczy srodze,

Co ciągle idzie, nigdy nie odpocznie w trudzie,

Ten to sam, co go Czasem nazywają ludzie.

Nadszedł, a wkoło ostrym tnąc żelazem,

Podciął i braciszkowi skrzydełka zarazem; Dlatego stałość chwali, jedne lubi różę,

Bo sam już latać nie może. -

Nie jest tu moją myślą, młode, piękne panie,

Często zbyt płoche pochwalać latanie,

Ale słuchając niejednej matrony,

Trzeba wyznać z drugiej strony,

Że i to motyl...


ale motyl obarczony.