Henryk Gaworski - PRZEMINĘLI A IDĄ


Przeminęli, odeszli. Zostawili spadek:
ziemię oszołomioną rozmachem ich zrywu.
Dziesiątki lat idziemy ich gorącym śladem,
usiłując wziąć w formy ów spieniony żywioł.

Lecz runąwszy w ten wyłom, który wyrąbali
salwą dział i naganów w dusznych horyzontach,
ażeby po zwycięstwa dalej iść i dalej
- musimy poplątane supły dróg rozplątać.

Gniew za nami zostaje w niedojrzałych formach,
gorycz w liniach, co z trudem znajdują prostotę,
gmachy nie dokończone i bryły toporne,
uskrzydlone nadzieją, obmywane potem.

Słyszysz grzechot taczanek? Czas echa nie tłumi.
A więc dziejów się ucząc, dorastając do nich,
w gryzącym głodzie serca i rozterce sumień
- szukamy prawdy w trudzie pokrwawionych dłoni.

Przeminęli, a idą. A świat za ich rejsem
płynie, płynie ku portom człowieczych przeznaczeń.
Aż poderwą się głazy od powietrza lżejsze,
a w metalu majowy wicher zakołacze.

miły dodatek do sympatycznego wieczora przy kominku ;)

Świetlicki!!



opluty? ale za co? :)



dobranoc

Thomas Stearns Eliot

Wydrążeni ludzie

Pan Kurtz - on umrzeć
"A penny for the Old Guy"
I

My, wydrążeni ludzie
My, chochołowi ludzie
Razem się kołyszemy
Głowy napełnia nam słoma
Nie znaczy nic nasza mowa
Kiedy do siebie szepczemy
Głos nasz jak suchej trawy
Przez którą wiatr dmie
Jak chrobot szczurzej łapy
Na rozbitym szkle
W suchej naszej piwnicy

Kształty bez formy, cienie bez barwy
Siła odjęta, gesty bez ruchu.

A którzy przekroczyli tamten próg
I oczy mając weszli w drugie królestwo śmierci
Nie wspomną naszych biednych i gwałtownych dusz
Wspomną, jeżeli wspomną,
Wydrążonych ludzi
Chochołowych ludzi.

II

Oczu napotkać nie śmiem w moich snach
W sennym królestwie śmierci
Nigdy się nie ukażą:
Tam na złamanej kolumnie
Oczami będzie blask słońca
Tam tylko chwieją się drzewa
I głosy, kiedy wiatr śpiewa,
Są dalsze i uroczyste
Niż gwiazda blednąca.

I obcym nie był bliżej
W sennym królestwie śmierci
Niechaj jak inni noszę
Takie umyślne przebranie
Patyki stracha na polu
Szczurzą sierść, pióra wronie
Niechaj jak wiatr wieje się skłonię
Nie bliżej -

Niech ostatecznie ominie spotkanie
W królestwie ni światła ni cienia

III

Tutaj kraina nieżywa
Kraina kaktusowa
Tu hodują kamienie
Obrazy, ich łaski wzywa
Dłoń umarłego błagalnie wzniesiona
Pod migotem gwiazdy blednącej.

Czy tak samo jest tam
W drugim królestwie śmierci
Czy budzimy się zupełnie sami
W godzinę kiedy wszystko w nas
Jest czułością i czystymi łzami
Usta chcą pocałunku
A modlą się do złamanego kamienia.

IV

Nie tu są oczy
Nie ma tu oczu
W tej dolinie umierających gwiazd
W tej wydrążonej dolinie
Złamanej szczęce naszych utraconych królestw

W tym ostatnim miejscu spotkania
Na oślep szukamy
Nieufni i niemi
Na żwirach zgromadzeni pod opuchłą rzeką

Na zawsze niewidomi
Bo nie ukażą się oczy
Gwiazda nieustająca
Wielolistna róża
Królestwa śmierci bez świateł ni cienia
Nadzieja tylko
Pustych ludzi

V

Więc okrążajmy kaktus nasz
Kaktus nasz kaktus nasz
Więc okrążajmy kaktus nasz
O piątej godzinie rano

Pomiędzy ideę
I rzeczywistość
Pomiędzy zamiar
I dokonanie
Pada Cień

Albowiem Tuum est Regnum

Pomiędzy koncepcję
I kreację
Pomiędzy wzruszenie
I odczucie
Pada Cień

A życie jest bardzo długie

Pomiędzy pożądanie
I miłosny spazm
Pomiędzy potencjalność
I egzystencję
Pomiędzy esencję
I owoc jej
Pada Cień

Albowiem Tuum est Regnum

Albowiem Tuum est
Życie jest
Albowiem Tuum est
I tak się właśnie kończy świat
I tak się właśnie kończy świat
I tak się właśnie kończy świat
Nie hukiem ale skomleniem.



Halina Poświatowska
Wieczny finał

obiecywałam niebo
ale to nieprawda
bo ja cię w piekło powiodę
w czerwień - ból

nie będziemy obchodzić rajskich ogrodów
ani zaglądać przez szpary
jak kwitnie georginia i hiacynt
my - położymy się na ziemi
przed bramą czarciego pałacu

zaszeleścimy anielsko
skrzydłami o pociemniałych zgłoskach
zaśpiewamy piosenkę
o ludzkiej prostej miłości

w promyku latarni
świecącej stamtąd
pocałujemy się w usta
szepniemy sobie - dobranoc
zaśniemy



&feature=related
:)

A ten wierszyk dla pewnej babci :
Ballada o dwóch odkurzaczach

historyjka autentyczna

Była sobie babcia stara
Choć wiekowa, ale jara.
Latek miała coś ze sto
I pomysłów, że ho ho.

Miała babcia sprzęcik stary
Lecz jak babcia również jary.
Odkurzaczyk dość wiekowy
Można rzec, że zabytkowy.

Choć odkurzacz stary dziad
Sprzątał wciąż jak młody chwat,
Ale gęba opatrzona:
Babcia czuje się znudzona.

Aż raz przyszedł pewien dzionek
Babcia słyszy w sieni dzwonek:
Akwizytor!!! Boże drogi!!!
Babcia czuje miękkie nogi.

Akwizytor barwna postać
Musiał zawodowi sprostać
Dobry bajer pół sukcesu,
Nie ma bezeń interesu.

Komplemencik - jasna sprawa
I zaczyna się zabawa.
Oprócz tego - to niemiło:
Życie też go nie pieściło.

Babcia już ugotowana.
„Wreszcie w życiu jest odmiana.
Choćby w gardle było kością,
Będę twoją opatrznością.”

„Mam dla pani cud techniki:
Odkurzacz prosto z fabryki.
Piękny, gładki, kolorowy
I przy tym zupełnie nowy.

Duży, artystyczny, sprawny.
- Ten stary już niezabawny.”
Firma była zagraniczna,
Babcia była romantyczna.

W mig dobili interesu,
(Dobry bajer pół sukcesu)
Nowy służy za zabawkę,
Stary poszedł na odstawkę.

Nie minęło wiele czasu,
Z Nowym kupa ambarasu:
Ciężki strasznie, niewygodny,
W działaniu raczej zawodny.

Babcia zawiedziona srodze:
„Kto pomoże mi niebodze?
Miał ubarwić moje życie
A nie działa należycie.

Wielką cenę zapłaciłam.
Myślę, że się pomyliłam.
Oddam komuś tego grata.
Niech wyjeżdża na kraj świata.

Mam Starego i dobrego.
Do łask wrócę niebogiego.
Muszę mu to wynagrodzić.”
- Ale stary przestał chodzić.

Leżał długo w jakiejś dziurze,
Grube go pokryły kurze.
Głowa spuchła mu w rozterce
I z rozpaczy pękło serce.

Czasu potem nie za wiele,
Może było to w niedzielę,
Jakiś program był na wizji
W popularnej telewizji.

Słyszy babcia od niechcenia:
Dziedziczności zagadnienia
W telewizji omawiano
Choć to było wcześnie rano.

Babcia dość uważnie słucha
Bystro nadstawiając ucha.
Coś tam sobie medytuje
I niegłupio kombinuje:

„Genetyka to nauka
Co podobieństw zawsze szuka;
Moja wnuczka jest prześliczna,
Będzie jak ja spontaniczna.”

Leopold Staff
Jesień i kobieta

Jak krople wina ostatnie w kielichu
Są te wrześniowe dnie; nikną po cichu;
Zda się, że oddal wypija je modra.
Pójdź w konający park. Jesień jest szczodra,
Hojnie swe czary rzuca na dni krosna,
Dając to, czego nie może dać wiosna:
Łagodne złoto swych bladych promieni
I ciepły bursztyn lasów na zieleni
Ciemnej skoszonych łąk, i widnokręgi
Spowite w fiolet, i słodkie włóczęgi,
Które otacza ukojenie godzin.

Jesteś z tych, którym los w chwili narodzin
Rzucił siew smutku w duszę niepokorną.
Rozumiesz piękność jesieni wyborną,
Gdzie dumny przepych sąsiaduje z nagą
Nicością śmierci. Kochasz ją z powagą,
Jak kochasz życie, choć jego bogata
Pełń więdnie z jutrem i jak sen ulała.
Przezornie wdzięczna każdej rzeczy nowej,
Wiesz, że najlepszą ucztą są rozmowy
Z wolna, poufnie prowadzone w wieńcu
Lasów stojących w ostatnim rumieńcu,
Słowa, co rzadko padają wśród ciszy
I których drogiej treści towarzyszy
Smutek wokoło konających rzeczy.
Wśród opuszczenia pańskich, dziś bez pieczy
Stojących parków, co straciły władzę,
Lubisz się gubić w niedbałej przechadzce
Na brzegach stawu, co niebo zdwukrotnia,
Lub siedzieć w łodzi, co cię osamotnia
Wśród zadumanej schyłku tajemnicy.


Lubisz przepajać się, pełna tęsknicy,
Odurzającym, silnym aromatem,
Którym wyręby tchną; bladym bławatem
Nieba oczyszczasz źrenice swych oczu;
Nieokreślonym snom po pól roztoczu
Snuć się pozwalasz, jak tiulom oparów,
Które z wilgotnych wieczór wznosi jarów;
Duszę nasycasz dreszczem upojenia,
Co się wyłania z widoku zniszczenia
I śmierci dla tych, którzy tętno ciepłe
Krwi w sobie czują, gdy wszystko w krąg skrzepłe.

Mądrość jest w tobie. Wśród odludnych marzeń,
Tajemnych wzruszeń, gromadzisz skarb wrażeń.
Zda się, że z całej tej przebujnej krasy,
Co kona cudnie, chcesz wchłonąć zapasy
Na chwile szare jak głuche ruiny,
By bezradosne przystrajać godziny
Tym, co w pamięci twej świeżość ma młodą,
I siebie zdobić zanikłą przyrodą,
Byś gdy jej piękność stanie się nicością,
Piękna wskrzeszoną jej była pięknością.

Więc kiedy ziemi zagasną uśmiechy,
W sobie ich odblask znajdziesz i uciechy.
Odcień dla szaty swej dobierzesz miękki
Złotego zmierzchu i trwożnej jutrzenki,
Co się przetapia w różaność perłową.
Przypomnisz fiolet skłonów, rudość płową,
Której akordem gra drzew wielobarwie,
I z liści, które dłoń twa biała narwie,
Z kwiatów ostatnich i czystych niebiosów
Stworzysz harmonię szat, ciała i włosów.

A kiedy w zimie, w wrzeniu miasta hucznym,
Odpocząć zechcesz po świetle zbyt sztucznym,
Znajdziesz we wspomnień dali tajemniczej
Kilka chwil cichych czaru i słodyczy.



:)

"Sen opaczny"

Pawlikowska-Jasnorzewska Maria

Idzie węglarz zgarbiony, pod koszem sie kłoni,
przez czarny, czarny śnieg -
i znaczy węglem białym jak kwiat jabłoni
biały na śniegu ścieg. -


Na zziębłą szybę w zamróz trzaskający, dziki
wypełzły barwne mchy,
rude, złote, czerwone werweny, gwoździki
i fioletowe bzy. -


Zaś w łagodnej cieplarni wybujał skwapliwie
lodowy koral, chwast,
wzrosły szklane łopuchy na srebrnej pokrzywie
i szczawie pełne gwiazd. -


- Dziś obalone cudem, jako kulą kręgiel,
spoczęło w śnie niepamięci -
a słodkie wielkie Niegdyś od nowa się świeci. -
- W czerń śniegu padł biały węgiel.

*****

"Dwie są rzeczy mniej smutne niż inne"

Żeleński Boy Tadeusz

Dwie są rzeczy mniej smutne niż inne
na tym świecie przepojonym łzami:
albo rymy dobierać niewinne,
lub usteczek dobierać nutami;


albo wgryzać się z radosnym znojem
w myśli tkankę i sok z niej wysysać,
albo serce drgajace na swojem
słów kłamliwych pieszczotą kołysać.

Dopisane 19.11.2014r. o godz. 23:31:

Powroty dla klasyki są bardzo miłe :)