:) miłego dnia

Kombii symfonicznie :)







Dopisane 20.03.2016r. o godz. 21:03:

Dzień skrzydlaty

Rozwidniły się w słońcu dwie otchłanie - dwa światy -
Myśmy byli - w obydwu...A dzień nastał skrzydlaty.

Nikt nie umarł w dniu owym - nie zataił się w cieniu...
I pamiętam, żem myślał o najdalszym strumieniu

Nie mówiłaś nic do mnie, lecz odgadłem twe słowa.
A on - zjawił się nagle... Zaszumiała dąbrowa.

Taki - drobny i nikły... I miał - ciernie na skroni.
I uklękliśmy razem - w pierwszej z brzegu ustroni.

W pierwszej z brzegu ustroni - w pierwszej kwiatów powodzi.
I zdziwiło nas bardzo, ze tak biednie przychodzi.

Ubożeliśmy chętnie - my i nasze zdziwienie...
A on - patrzał i patrzał... Cudaczniało istnienie...

Zrozumieliśmy wszystko! - I że właśnie tak trzeba!
I że można - bez szczęścia... I ze można - bez nieba...

Tylko drobnieć i malec od nadmiaru kochania.
A to była - odpowiedź, i nie było - pytania.

I już odtąd na zawsze przemilczeliśmy siebie.
A świat znów się stał - światem...i czas płynął po niebie.

I chwyciłaś źdźbło czasu, by potrzymać je - w dłoni,
A on - patrzał i patrzał... I miał - ciernie na skroni.

Bolesław Leśmian

dobranoc :)

dobranoc


Staff Leopold

Cisza wieczorna


Tyle dziś trzeba ciszy, ciszy tyle,
Że skrzące niebo zda się nazbyt gwarne,
Gwiazdy za głośno drżą w mgławicznym pyle --
Z wolna je chmury zasnuwają czarne.

Ciemność się zgęszcza i w sobie się chowa,
Wiatr zgasł w ostatnim wyczerpania dreszczu,
Aby milczenia niemąciły słowa,
Modlę się szeptem wieczornego deszczu.

:) jak makiem zasiał .... naśliniłam palec i czuję właśnie, że z Syberii nadciąga ochłodzenie i ... wiosna jedzie na białej lokomotywie ;) ;) ;)





:) alter ty to wiesz, że mam słabość do klasyki ;)





:) miłych snów

~aa napisał(a):

:) alter ty to wiesz, że mam słabość do klasyki ;)

I jeszcze ten głos Skawy przepięknie korespondujący z symfonią ;)





Wielki tydzień mnie nie będzie... więc w tym niezwykłym czasie pasyjnym życzę Wszystkim głębokich przeżyć duchowych... :)

spokojnych snów :)

:) wiosna ... jak miło ;)



:) zieleni się i drzewa zaczynają wypuszczać pączusie...

Maria Pawlikowska-Jasnorzewska
Drzewo kwitnące

Złamana gałąź śliwy
u samego czarnego ramienia
jest jak poemat żywy
O bezowocnych marzeniach.

I jam drzewo, które życie więzi,
i w rękach się waszych szamocę -
nie łamcie moich gałęzi:
wszystko to są owoce.

Dajcie mi pachnąć bez słowa
- owoc mój słodki jest, wiecie?
Będziecie kiedyś żałować,
żeście zatruli mój kwiecień...

Kwitnąca dziewczyna
Marii Pawlikowskiej - Jasnorzewskiej

W tym świecie uroczym i pustym
Na pszczołę moją wyczekuję w gniewie...
Kwitnąc oglądam się za nią...
Może mnie niewidzialny, wielki owad, Anioł
Wyssa złotymi usty,
Choć o tym nie wiem ?



Baudelaire Charles

Krajobraz

Chcąc układać eklogi w czystych uczuć mowie,
Sypiałbym blisko nieba jak astrologowie
I jako sąsiad dzwonnic śledził oniemiały
Ich unoszone wiatrem solenne hejnały.
Wsparty brodą na rękach, z mansardy spod nieba
Będę oglądał warsztat, co gada i śpiewa,
I owe miejskie maszty: dzwonnice, kominy
I wiecznością karmiące lazuru dziedziny.
Błogo jest we mgle dojrzeć, jak nagle się budzi
W górze, u Boga, gwiazda, a lampa u ludzi,
Jak strugi dymu płyną na firmament stary,
A księżyc leje na dół swoje blade czary.
Będę oglądał wiosny, lata i jesienie,
A kiedy zapanuje śnieżne przygnębienie,
Zasunę okiennice, zapuszczę zasłony
I w nocy będę tworzył mój świat upragniony.
A wtedy mi się przyśni wiosny blask poranny,
Ogrody czarodziejskie, szemrzące fontanny,
Pieszczoty, ptasie śpiewy od ranka do ranka
I wszystko, co nam może darować sielanka.
Wicher szarpiący okno w ciemny dzień zimowy
Nie oderwie schylonej nad pulpitem głowy,
Bo będę czuł, że żyję, będę czuł, że rosnę,
Że z pomocą mej woli wywołuję wiosnę,
Słońce dobywam z serca; a jego promienie -
Me skwarne myśli - grzeją całe otoczenie.



:) miłego dnia

Ponieważ dzisiaj jest Międzynarodowy Dzień Poezji, to składam Wam życzenia.

Oby poezja pomagała Wam, radzić sobie z "prozą życia" :)

Adam Asnyk

Dopiero w związku z wszechświata ogromem
Człowiek granice istnienia rozszerza;
Na mocy swego z naturą przymierza
Już się nie czuje bezsilnym atomem,

Tonącym w wnętrzu nicestwa łakomem;
Lecz odzyskuje odwagę żołnierza,
Co wie, że za nim stoi armia świeża
I że świat cały jest dla niego domem.

Jako cząsteczka tej wielkiej potęgi,
Co się rozciąga w nieskończoność wszędzie...
Może ogarniać wszystkie widnokręgi.

Odczuć się w światów niewstrzymanym pędzie
I na tle czasu wijącej się wstęgi
Żyć w tym, co było, co jest i co będzie.

:) Dziękuje E :) pomaga ;)