- Uczennice zostały upokorzone i głęboko dotknięte - pisze Idalia Kowara-Schmidt o publikacjach hejterów

Ciąg dalszy reakcji na publikacje o sobotnim festynie parafialnym.

Idalia Kowara-Schmidt podczas finału WOŚP 2022 (fot. Bernard Łętowski)

REKLAMA

Pokaz tańca orientalnego na festynie parafialnym, który odbył się w zeszłą sobotę, odbił się szerokim echem wśród czytelników, mediów a także wśród lokalnych polityków. Dla części społeczności była to sztuka i piękny pokaz artystyczny, który w sposób cieszący dla oka, umilił im niedzielne popołudnie. Niestety nie wszystkim spodobała się ta forma sztuki i wielcy, internetowi "znawcy" tańca dali upust hejtu w komentarzach. O festynie oraz reakcjach na temat pokazu pisał Marcin Marczewski w felietonie "To był znakomity, rodzinny festyn parafialny. Hejterom mówię: Nie!".

Głos w sprawie zabrała także Idalia Kowara-Schmidt, nauczycielka tańca orientalnego, prowadząca grupę, która wystąpiła na festynie. Wyjaśnia czym jest taniec orientalny i jak wiele znaczy on dla występujących na tancerek. Poniżej prezentujemy całość tekstu:

-Uwaga, będzie długo! Ale temat jest ważny, więc inaczej nie mogłam.

Moi Drodzy bliżsi i dalsi znajomi,

Jak wiecie z licznych moich postów, które czytacie lub tylko rzucacie okiem scrollując dalej – tańczę... tak, wiem, bardzo odkrywcze spostrzeżenie. Chwilę to już trwa, więc dziś śmiało mogę pisać, że tańczę... połowę swojego życia.

W trakcie swojej tanecznej przygody, a teraz już kariery, spotkałam się z tak różnymi i skrajnymi opiniami, że mogłabym bazując na tym napisać ciekawą książkę przygodową (z niemałym dreszczykiem i nagłymi zwrotami akcji!).

Taniec orientalny, który jest formą sztuki i artystycznego przekazu mimo wielu lat istnienia na polskim rynku, nadal jest mało znaną i trudną w odbiorze formą, powodującą pełny wachlarz reakcji. Jest to zrozumiałe, ponieważ zawsze oceniamy przez jakiś pryzmat - bazując zwykle na swoich doświadczeniach, wychowaniu czy kulturze. Ciężko zaufać czemuś, co jest nieznane i obce.

Taniec jest moją pasją. Jest również pewnym środkiem przeciwbólowym na szarą rzeczywistość. Niestety, wystawia nas też na próby. Joanna Camilia Pająk kiedyś w jednym poście pięknie napisała, że ubieramy się w „zbroje”, by móc przekazywać widzom emocje, nawiązać z nimi więź, bo oprócz odegranej tanecznej roli jesteśmy przecież też zwykłymi ludźmi.

W ostatnią sobotę po raz kolejny wraz z moimi uczennicami w wieku od 6 do...osiemnastu lat z pewnym stażem, dałyśmy charytatywny pokaz tańca orientalnego na festynie. Poprzednio wspierałyśmy WOŚP, dzielną Julcię, potem Klekusiowo, a już w lipcu jedziemy do Iłowej wspierać kolejne chore dziewczynki.

I nie byłoby tu nic dziwnego, gdyby nie to, że po naszym pokazie, kolejnego dnia, w sieci pojawił się „felieton", jako recenzja wydarzenia, który miał nabić głównie kliknięć i wejść na stronę, szerząc, niestety, wciąż żywe stereotypy na temat tańca orientalnego – odnoszę się tutaj tylko do części dotykającej mnie i moje uczennice, przypomnę: dzieci i osoby dorosłe.

To bardzo przykre, że taniec, który jest sztuką, został tak, a nie inaczej odebrany, wręcz zdegradowany przez autora, a uczennice zostały upokorzone i głęboko dotknięte.

Gdy ktoś kogoś prosi o charytatywne wsparcie, dlaczego mamy odmówić? Po kilku latach występów na tym samym wydarzeniu? Wielka szkoda, że bezzarobkowa praca i poświęcony czas na rzecz zwykłego, ludzkiego wsparcia wydarzenia w celu zbiórki funduszy i integracji społecznej zostały tak nieprzychylnie odebrane.

Widać tu problemów przynajmniej kilka, ja skupiam się na jednym: na edukacji. Chciałabym, żeby z tej nieprzyjemnej sytuacji wyniknęło jednak jakieś dobro. Dlatego na moim profilu na Facebooku oraz również na Instagramie (może odważę się też na TikTok?) Tylko kiedy spać...? Będą pojawiać się ciekawostki oraz wyjaśnienia czym jest taniec orientalny, a czym zdecydowanie nie jest. Dlaczego jest lekiem na zło, bo przecież taniec łagodzi obyczaje? Dlaczego uskrzydla? I tworzy tak cudowną społeczność ludzi pełnych pasji! Skąd się wziął i dlaczego wygląda właśnie tak?

Już dziś zapraszam do śledzenia serii o tańcu orientalnym oczami tancerki. Mam nadzieję, że wspólnie uda nam się odczarować chociaż część szkodliwych stereotypów tak, by w przyszłości tancerki nie musiały zastanawiać się trzy razy nim zgodzą się wesprzeć swoimi umiejętnościami i pracą inicjatywy lokalnych społeczności.