Leśmian


Żem nieraz wchodził z wami w złośliwość zażyłą,

Mistrze zgrzytów i chrzęstów, z których pieśń się czyni,

Więc mi dano się o was zadumać w świątyni,

Gdzie już nic się nie staje, prócz tego, co było...



Tu - wybucha z witrażów tak tęczowy płomień,

Że ty - bogu, a tobie - bóg wyda się tęczą,

I obydwaj, zarówno pełni oszołomień,

Posłyszycie, jak wasze westchnienia współdźwięczą.



Lecz ja dłoń świętokradzką wyciągam w rozblaski

Aż po kielich, drzwi złotą dwutarczą strzeżony!...

Na dnie jego krwi Pańskiej koral zaczajony

Ustom, skorym do wina, nie poskąpi łaski!



Więc gdy mi takie wino uderza do głowy

Mocą nieba całego aż do nieboskłonu -

Czyż nie jestem - o, bracia, nieufni do zgonu -

Opojem znad lazurów i sam - lazurowy?



Czyliż teraz mój okręt. szalony beztroską,

Dość się hardo na zdradnej nie załamie rafie?

I czyż - bóstwem pijany - do was nie potrafię,

Znawcy znawstwa samego, przemówić dość bosko?...



Za wszystkich, których słońca promienista rózga

Chłoszcze za żądz natręctwo i skrzydeł bezbożność,

Aż ich kiedyś - złocących swej kary wielmożność -

Grom, zawistny o złoto, w proch cenny rozdruzga !



Za skazanych na znoje czatów i wywiadów -

Gdziekolwiek się wałęsa ich płonna tęsknota!

Za tych, co mając żądła, poszukują jadów -

Gdziekolwiek ich przydybie ta żądeł zgryzota!...



I za tych, którym nagle, na wiosnę czy jesień,

By pogardzić kwiatami - nie dostało chwastu!...

I za tamtych, co z wszelkich uniesień lub wzniesień

Warci jeszcze takiego wzniesienia toastu!



Za tę całą drużynę zgiełkliwą i rojną,

Co otuchę donośnym wezwałaby rogiem -

Za ich żywot pokrętny i śmierć niespokojną

Wznoszę kielich. po brzegi pieniący się bogiem !...


BOLESŁAW LEŚMIAN: WIERSZE

Niech by tak teraz jaki poeta spróbował zacząć zdanie od :żem,skandal by był ,tylko Słowackiemu jeszcze wolno było -: : żem je znał kiedyś na polskim ugorze ...itd". :D

blues napisał(a):

TAk, to prawda. Poezja współczesna stawia inne wymagania wobec autorów. Gdyby ktoś nagle próbował pisać, jak klasycy gatunku, to byłaby najzwyklejsza kalka, a chyba nikt plagiatów nie chce tworzyć :)


Dopisane 01.06.2013r. o godz. 16:25:

Maria Konopnicka

A kiedy sercu...

A kiedy sercu słońca nie staje,
Co kwiaty życia barwi ogniście,
Darmo się kwiecą łąki i gaje,
Ono przez marzeń przesmętnych kraje
Idzie, rwąc liście.

I gdy się innym róża rumieni,
I lilia śnieżna dzwoni srebrzyście,
Ono odchodzi w krainę cieni
Z skargą tak cichą, jak gdy w jesieni
Skarżą się liście.


Kwiaty

Rzucajmy piękna siew!
Niech wschodzą kwiaty,
Jak cudnych marzeń rój,
Lekki, skrzydlaty...

Za kwiatem przyjdzie nam
I owoc boży,
I urok piękna sam
Dobro wytworzy.

Cóż kwiatek? - barwny puch,
Oczu ułuda...
Lecz w pięknie żyje dach,
Co tworzy cuda.

Zaprawdę! życia ten
Nie strwonił marnie,
Kto kwiecie swoich niw
Z miłością garnie...

I w ludów wiosny dzień
Stanie ten śmiało,
Kto rzucił ziemi swej,
Choć różę białą...

[img=1370163055_xgmchk5.jpg]

Dopisane 02.06.2013r. o godz. 17:17:

" Bądź zawsze blisko mnie"..wyk.Urszula - pios.z filmu "Galimatias czyli Kogel - Mogel II"

Któregoś dnia, nad życiem swym
Zamyślę się przez dłuższą chwilę
To będzie znak, że przyszedł czas
Pożegnać czaple i motyle.

Bądź wtedy blisko mnie
Na dobre i na złe
Wskaż drogę, osusz łzę
Bądź zawsze blisko mnie

Gdy z moich snów, na zawsze już
Odlecą czaple i motyle
Niechętną twarz, pokaże mi
Los, który obiecywał tyle

Gdy braknie barw, marzeniom mym
Jakby je zważył mrozu powiew
Bądź blisko mnie, w godzinie złej
Nie pozostawiaj samej sobie

Bądź wtedy blisko mnie
Na dobre i na złe
Wskaż drogę, osusz łzę
Bądź zawsze blisko mnie

Któregoś dnia, nad życiem swym
Zamyślę się przez dłuższą chwilę
To będzie znak, że przyszedł czas
Pożegnać czaple i motyle

Bądź wtedy blisko mnie
Na dobre i na złe
Wskaż drogę, osusz łzę
Bądź zawsze blisko mnie

Juliusz Słowacki

A jednak ja nie wątpię

A jednak ja nie wątpię - bo się pora zbliża,
Że się to wielkie światło - na niebie zapali,
I Polski Ty, o Boże, nie odepniesz z krzyża,
Aż będziesz wiedział, że się jako trup nie zwali.

Dzięki Ci więc,o Boże - [że] już byłeś blisko,
A jeszcze twojej złotej nie odsłonił twarzy,
Aleś nas, syny twoje, dał na pośmiewisko,
Byśmy rośli jak kłosy pod deszczem potwarzy.

Takiej chwały - od czasu, jak na wiatrach stoi
Glob ziemski - na żadnego nie włożyłeś ducha ,
Że się cichości naszej cała ziemia boi
I sądzi się, że wolna jak dziecko - a słucha.

Zaprawdę w ciałach naszych światłość jakaś wielka
Balsamująca ciało - formy żywicielka ,
Uwiecznica... promienie swe dawała złote
Przez alabastry ciała.


Dusza się moja zamyśla głęboko...

Dusza się moja zamyśla głęboko,
Czuje, że tu jak słońcu zajść potrzeba.
A innym ludziom zabłysnąć na oko...

Jakiego kraju - jakiego nieba
Światło - powita mię w progu żywota?
Nie wiem - lecz rad bym żył z polskiego chleba...

Bądźże mi lepsza, o młodości złota,
Niż ta... która mi tutaj się skończyła,
Strzegącemu się szlachetnością - błota.

Bądźże mi blisko... o matczyna - miła
Duszo!... abym mógł znów ukochać ciebie.
Nie wiedząc - żeś mię tutaj raz - rodziła.


Jak w kwiatach jutrzenka wstaje

Jak [...] w kwiatach jutrzenka wstaje
I kwiaty swoje [...] rzewnemi łzami,
Tak ja - pod twemi sny i chorągwiami
Jąłem rozpuszczać tchnienia mi jego ruczaje.

Zatchnął się cały świat - i wszystkie gaje
Zabrzęczały... a echa zbudzone pieśniami
Poszły tam - gdzie my życiem znużeni i sami
Pójdziemy... w ciemną mgłę - gdzie słońce wstaje.

:)


Dopisane 03.06.2013r. o godz. 21:44:

Adam Asnyk

Ach, powiedz!

Ach, powiedz, powiedz! jaki Bóg
W nadziemskie ubrał cię szaty,
Abyś w piękności zbrojna łuk
Zburzyła promienne światy.

Ach, wobec ciebie nie ma nic!
Ty łamiesz prawa odwieczne,
I przed jasnością twoich lic
Promienie gasną słoneczne.

Niebiosa, ziemia, błękit wód,
Wszystko przepada i ginie,
Gdy ty w piękności zbrojna cud
Stajesz na świat w ruinie.

Olśniewasz wszystkie świata trzy
Białością swojego łona:
Rozkoszy dreszczem ziemia drży
Kiedy obnażysz ramiona.

Z ust pijąc słodycz róż,
Z pragnienia umrzeć by trzeba;
Ich ogień wstrząsa światem dusz
I pali najwyższe nieba.

A któż z śmiertelnych może znieść
Twą piękność w całym rozkwicie?
Kto może oddać tobie cześć
I jeszcze zachować życie?

Kto może myślą pieścić skroń,
Twych włosów bawić się splotem?
Kto pić namiętną może woń
I jeszcze nie umrzeć potem?

Tak jak konwalii biały kwiat
Usycha a twoim łonie,
Tak każdy zginąć byłby rad
Z uśmiechem szczęścia przy zgonie.

Lecz widząc ciebie, odejść znów
W samotne ziemi obszary...
Na te męczarnie nie ma słów,
I nie ma straszniejszej kary!

Więc powiedz, powiedz! jaki Bóg
Zrobił cię światów królową?...
Bo ja chcę umrzeć u twych nóg,
Byś mnie wskrzesiła na nowo!