alter napisał(a):
Na dzień dobry gimnastyka dla języka ;)

Panienki w lesie

Ooho... ;) do lasu by się szło !



Zaczarowany las (wiersz klasyka)
Kazimierz Przerwa-Tetmajer

Zaczarowany las - pomiędzy drzewa
elf biały mignie i w cień się rozwiewa;
oczy potworów z zielonej głębiny
jak karbunkuły świecą i rubiny.
A na wierzchołku rozbujanych drzew
zrywa się, milknie dziwny, ostry śpiew.

W gąszczu pełzają olbrzymie połozy
i szklistą skórą pod słońce migocą;
błękitne węże na srebrzyste brzozy
skrętem się winą i wzrokiem się złocą,
a na wierzchołku rozbujałych drzew
zrywa się, milknie dziwny, ostry śpiew.

Rozpar słoneczny wydobywa z kwiatów
ogień śmiertelnie silnych aromatów,
z zabójczą mocą odurzają głowę
potworne kwiaty sine i pąsowe.
A na wierzchołku rozbujałych drzew
zrywa się, milknie dziwny, ostry śpiew.

Tam dusza moja przed swych oczu męką
szalona smutkiem z wiru życia bieży
i konwulsyjnie wzrok zakrywszy ręką
w gorączce, w wizjach, w półobłędzie leży,
aż z rozbujałych obudzi ją drzew
ten dziwny, ostry, jak krzyk orli, śpiew.....



:) Miłego dnia

alter napisał(a): Dziel się z nami poezją ...

Nie wiedziałem, że wspólnie z Goszką ją czytacie i mnożycie ;)

:) kajtuś też mógłbyś się podzielić ... im więcej miłośników poezji tym raźniej a przecież też czytasz i nie tylko AEP ;)



:) może dorzucisz jakiś ulubiony ? :D wiersz.

aa,
dodałem już to, co lubiłem w poezji :)
A EAP nie zamierzam ciągle zanudzać Ciebie, Piotrusia Pana i ... Goszki ;)



Miłego

kajtek68 napisał(a): aa,
dodałem już to, co lubiłem w poezji :)
A EAP nie zamierzam ciągle zanudzać Ciebie, Piotrusia Pana i ... Goszki ;)

:) Ciężko mnie znudzić poezją no i z Poe to raczej byłoby trudne...
to zanudzanie ;)

przecież dzisiaj

&index=7&list=PL7A42001684357FC6

:)

Do poezji śpiewanej mam trochę inny stosunek ;)

:) 670 Emily Dickinson

nie trzeba być zamkiem
by być nawiedzony
nie trzeba być domem
by gościć demony

lepsze z duchem samotne
spotkanie na piętrze
niż własnego mózgu
niegościnne wnętrze

lepszy przez rynek galop
pod gradem kamieni
niż tak bezbronny stanąć
na niczyjej ziemi

ja w moim ja ukryte
to potworność większa
niż ukryty w mieszkaniu
zwyczajny morderca

ciało bierze rewolwer
on rygluje drzwi
nie widzi widma nad głową
nic

tłum. Maciek Maleńczuk

1640

Weź wszystko ode mnie, ale zostaw mi Zachwyt
A jestem bogatsza niż wszyscy moi bliźni
Nie przystoi mi mieszkać tak majętnie
Kiedy przy moich Drzwiach są ci posiadający więcej,
W skrajnej nędzy -

tłum. Jadwiga Magnuszewska

1755

By stworzyć prerię, starczy jeden zgoła
Kwiat koniczyny,
Marzenie
I pszczoła.
Jeśli pszczół nie ma ani na lekarstwo,
Same rojenia wystarczą

tłum. Stanisław Barańczak



:) ciekawy utwór ... takie porównanie mnie "ruszyło" ;)



:)

Orfeusz

On jak wygłos dwustronny zestroił
miłość pieśni i miłość niewiasty.
Teraz ucho leśną ciszą poił,
kiedy w strumień wstępował liściasty.

Prawą ręką gałęzie odgarniał,
lewą ręką lirę tulił drżącą,
gdy nad głową zbudzona ptaszarnia
trzepotała chmurą świergocącą.

A on ptakom i sobie się modlił,
a modlitwa go do tej zbliżała,
co mu była poczęciem melodii,
które spełniał na lirze jej ciała.

Jeszcze cienia jej nawet nie podszedł,
już pod dłonią pisklę śpiewu poczynał
i milczeniem śpiących brzóz warkocze
w Eurydyki płowe włosy zaklinał.

Krzysztof Kamil Baczyński



Dopisane 23.08.2015r. o godz. 23:27:

Pokolenie. 22 VII 43r.

Wiatr drzewa spienia. Ziemia dojrzała.
Kłosy brzuch ciężki w gorę unoszą
i tylko chmury - palcom czy włosom
podobne - suną drapieżnie w mrok.
Ziemia owoców pełna po brzegi
kipi sytością jak wielka misa.
Tylko ze świerków na polu zwisa
głowa obcięta strasząc jak krzyk.
Kwiaty to krople miodu - tryskają
ściśnięte ziemią, co tak nabrzmiała,
pod tym jak korzeń skręcone ciała,
żywcem wtłoczone pod ciemny strop.
Ogromne nieba suną z warkotem.
Ludzie w snach ciężkich jak w klatkach krzyczą.
Usta ściśnięte mamy, twarz wilczą,
czuwając w dzień, słuchając w noc.
Pod ziemią drżą strumyki - słychać -
Krew tak nabiera w żyłach milczenia,
ciągną korzenie krew, z liści pada
rosa czerwona. I przestrzeń wzdycha.
Nas nauczono. Nie ma litości.
Po nocach śni się brat, który zginął,
któremu oczy żywcem wykłuto,
Któremu kości kijem złamano,
i drąży ciężko bolesne dłuto,
nadyma oczy jak bąble - krew.
Nas nauczono. Nie ma sumienia.
W jamach żyjemy strachem zaryci,
w grozie drążymy mroczne miłości,
własne posągi - źli troglodyci.
Nas nauczono. Nie ma miłości.
Jakże nam jeszcze uciekać w mrok
przed żaglem nozdrzy węszących nas,
przed siecią wzdętą kijów i rąk,
kiedy nie wrócą matki ni dzieci
w pustego serca rozpruty strąk.
Nas nauczono. Trzeba zapomnieć,
żeby nie umrzeć rojąc to wszystko.
Wstajemy nocą. Ciemno jest, ślisko.
Szukamy serca - bierzemy w rękę,
nasłuchujemy: wygaśnie męka,
ale zostanie kamień - tak - głaz.
I tak staniemy na wozach, czołgach,
na samolotach, na rumowisku,
gdzie po nas wąż się ciszy przeczołga,
gdzie zimny potop omyje nas,
nie wiedząc: stoi czy płynie czas.
Jak obce miasta z głębin kopane,
popielejące ludzkie pokłady
na wznak leżące, stojące wzwyż,
nie wiedząc, czy my karty iliady
rzeźbione ogniem w błyszczącym złocie,
czy nam postawią, z litości chociaż,
nad grobem krzyż.

Krzysztof Kamil Baczyński



Dopisane 23.08.2015r. o godz. 23:29: