Dopisane 25.01.2014r. o godz. 23:35:




Dopisane 25.01.2014r. o godz. 23:38:

"najwyższy czas, aby to wszystko rzucić i trochę oszaleć"

Alter, nie znałam.
Podobają mi się. :)

Coś z kotem w tekście ;)


Jerzy Harasymowicz

Książę Poezji


Trzeba się trochę samemu z siebie pośmiać
Z tej swojej nadętej indyczej pieśni
Z tej twórczości jak z kociego miauczenia
Z tego tytułu poetyckiego feudała z tego księcia poezji


Co rządzi na kilku krakowskich ulicach krzywych
a jeszcze jaki śmieszny ten baśni kogut z malowanego ciasta
I to słowo świątek którym te wiersze nie do zniesienia seplenią
I te tomiki zgodnym chórem chrapiące w księgarniach

I jeszcze P.P.


mrrrrrrrrrrrrrrrrrrr... mój ulubiony utwór

magnum44 napisał(a):

"I te tomiki zgodnym chórem chrapiące w księgarniach"

Znaczący wers :)


Dopisane 26.01.2014r. o godz. 00:07:

O relacji Poezji z czytelnikiem... warto posłuchać :)

alter napisał(a): Znaczący wers :)

Znaczący i to bardzo, ale… bez podtekstów z mojej strony. :)


Jerzy Harasymowicz

Mój cały dobytek



Mój cały dobytek

to długa koszula poematu

w której sypiam

i w której przyjmuję gości



Wykrzywione buty z nosami

zakręconymi do góry

jak dziób dżonki



I jeszcze stół

biegnący truchtem

pełen juków wyobraźni



Poza tym u pasa mam

drewniany kubek dnia



To wszystko


PS. Warto było posłuchać.


Warto posłuchać również tej twórczości. :)

&list=PLZP27962m0lsBHmKvflrhN3TrVkekvX8e&index=1


Dopisane 27.01.2014r. o godz. 21:20:

http://www.niedziela.pl/artykul/73710/nd/Swiat-w-wideoklipie

"Człowiek nie jest (choć czasem może być) bezdusznym zwierciadłem odbijającym przesuwające się dookolne obrazy. Od dziecka jakby kompletuje sobie obraz świata, bo bez tego nie sposób tego świata pojąć ani zrozumieć. Od tego, jaki się ma obraz świata, niebagatelnie wiele zależy. Bo i czyjaś nadzieja, ale i rozpacz. Czyjaś aktywność, ale i bierność. Czyjaś odkrywczość i ekspansywność, ale i ucieczkowość. Czyjaś odwaga życia, ale i paraliżujący lęk. Czyjaś wiara w zaświaty, jak i kurczący się, zatrzaśnięty dookolny widnokrąg. Długo by wyliczać... Można by ukuć frazes: „Powiedz, jaki jest twój obraz świata, a powiem ci, jak w nim będziesz żył...”. Doskonale wiedzą o tym główni kreatorzy bieżących i stałych obrazków ze świata, których lawina płynie z telewizji. Jednak jeśli lawina jest bezładnym toczeniem się w dół masy śniegu i kamieni, to owe mnóstwo obrazów i obrazków wpada do naszej wyobraźni i wiedzy o świecie według starannie obmyślanych reguł i stylu. Przecież z tysięcy napływających wizualnych informacji ze świata można wybrać do wszystkich serwisów dnia zaledwie kilkadziesiąt. Jest więc ściśle obmyślany i praktykowany klucz, według którego dobiera się i odrzuca owe obrazki, bo to one przecież formują myślenie i wybory odbiorcy.

„Pewnego razu gadał dziad do obrazu - mówiła mi kiedyś Mama - a obraz doń ani razu i taka była ich rozmowa”. Przesłaniem powiedzonka była „głuchość” obrazu lub tegoż słuchacza. Teraz dzieje się odwrotnie: obraz mówi, ale nie tak jak człowiek obok - słowami, szeptem, argumentem... Obraz medialny krzyczy, hipnotyzuje, manipuluje, zniewala, sugeruje, przemilcza, kusi, podnieca, bezczelnie łże... A człowiek-odbiorca - wcale nie głuchy, ale bezsłowny i coraz częściej bezmyślny - siedzi bierny i pozwala sobie zabudowywać wyobraźnię tym, co steruje potem jego umysłem, wolą i uczuciami. Oczywiście, nikt się nie przyzna, że pozwala sobą manipulować (jak alkoholik, który wciąż twierdzi, że to on rządzi wódką, a nie ona nim). I tu słowo „dziad” z powiedzonka dość dobrze pasuje, bo zubożona i zaśmiecona przez medialne obrazki wyobraźnia sprowadza człowieka na przysłowiowe „dziady” pod wieloma względami.

Te medialne obrazki świata układają się według reguły wideoklipu. Jest ich przede wszystkim tak wiele, że nie sposób ogarnąć uwagą i refleksją nawet cząstki. To one mieszają rzeczywistość z groteską, iluzją, tragikomedią. Więcej w nich plotkarstwa, sensacji, skandalu - niż relacji z rzeczywistości. Prawie wszystkie obrazki jak poranna kawa muszą być mocne i gorące albo jak narkotyczne wizje - odrealniające rzeczywistość. Obrazki te splata jeden rytm, jakby wszystko było tańcem, korowodem, konwulsyjną gonitwą. Bo przecież tańca się nie przerywa, w tańcu można tylko poddać się ogłuszającemu rytmowi, melodii, sugestiom dyskdżokeja, oślepiającym światłom, co wybierają jakieś szczegóły, twarze, koloryzują je i czynią nierzeczywistymi. A potem człowiek z wideoklipową wiedzą i wyobraźnią myśli, że myśli; sądzi, że decyduje; ma wrażenie, że sam czuje, patrzy, rozumie, rozróżnia..., bo nikt mu nie wystawi diagnozy, że bez wudu stał się zachodnim typem zombi..."




Dopisane 27.01.2014r. o godz. 21:35:

Pomyliłam fora, czy co? ;)





Dopisane 27.01.2014r. o godz. 21:37:

Już się poprawiam :P






Dopisane 27.01.2014r. o godz. 21:43:

magnum44 napisał(a): myśli, że myśli; sądzi, że decyduje; ma wrażenie, że sam czuje, patrzy, rozumie, rozróżnia..., bo nikt mu nie wystawi diagnozy, że bez wudu stał się zachodnim typem zombi..."

Bardzo interesujące spojrzenie. Hmm... Nie da się całkowicie uniknąć współczesnych form kulturowych :) Można trzymać się tradycyjnych form, teatru, opery itp. Można sięgać po książki, po tomiki poezji, które uczą wyobraźni i samodzielnego myślenia. Jednak odcięcie się od "wideoklipowej kultury" nie zatrzyma całkowicie jej ekspansji. Zdobycze technologiczne też temu sprzyjają. Moim sposobem na mentalną wolność i odporność, jak łatwo się domyślić jest POEZJA. Poezja uczy dystansu, czyni z nas najlepszych obserwatorów, a trening analitycznego myślenia przy ocenie poezji, doskonale zwiększa trafność ocen zjawisk współczesnego świata. Czytajmy poezję :)


Dopisane 27.01.2014r. o godz. 21:51:

Zbigniew Herbert

Czułość


Cóż ja z tobą czułości w końcu począć mam

czułości do kamieni do ptaków i ludzi

piwinnaś spać we wnętrzu dłoni na dnie oka tam

twoje miejsce niech cię nikt nie budzi



Psujesz wszystko zamieniasz na opak

streszczasz tragedię na romans kuchenny

idei lot wysokopienny

zmieniasz w stękania eksklamacje szlochy



Opisać to jest zabić bo przecież twoja rola

siedzieć w ciemności pustej chłodnej sali

samotnie siedzieć gdy rozum spokojnie gwarzy

w oku marmurów mgła i krople toczą się po twarzy