magnum44 napisał(a): To tekst Henry'ego Rollinsa, a nie ~Bolczyka.
Jesteś niewiarygodny, bo zakłamujesz rzeczywistość.

Czego oczy nie widzą.. :] Ok,zatańczę z Tobą piękne Tango przed snem ;)
Nie podałem autora,tylko osobę,do której kieruję odpowiedź ;),refleksję o utworze w pierwszym zdaniu...

"Bolczyk

I to jest szczere wyznanie człowieka silnego,zahartowanego "
-tej samej, która przytoczyła ów Słowa utworu.,czyli Bolczyka

" Podpisuję się autorze,może kiedyś wzlęcĘ jak Sokół na wyżyny Twoich "możliwości " :D:D:D-te zaś kieruję do autora (jako "uznanie") ów utworu,którego nazwiska nie muszę nawet znać,ponieważ zna Go Bolczyk, znasz Ty,pozna każdy zainteresowany,poza mną:)

Mam dokonać analizy gramatycznej, fonetycznej...?


Aplauz widowni...[bravissimo] :]
[ukłon w stronę widowni i pocałunki;) ]

Koleżanko Magnum,ja zawszE będę "krok" przed Tobą,zapamiętaj :) Możesz próbować ile chcesz,ile starczy Ci,Wam sił,do momentu, gdy uznam,że przekroczyliście granicę "dobrego smaku".Wtedy nawet niewidzialny będzie zmuszony się ujawnić wreszcie. Dobrze wiesz, że jeden obiekt opisują tylko jedne,niepowtarzalne wartości liczb kwantowych,ja to ja;), Ty to Ty;) itd. Ja nie zakłamuję rzeczywistości,ona sama się zakłamuje,a ile z niej widzisz...sama widzisz;) Zobacz jaki jad toczy ten Świat. Jesteś za mądra na to, nie rzucaj bezpodstawnych Osądów w stosunku do konkretnej osoby,jeżeli nie jesteś pewna.Prawda sama się obroni,jeżeli ją mówisz ;) Ale masz Kochanie me przebaczenie,idź i nie czyń już tak więcej :)

PS:moje serce jest już zajętE,kluczem zaś do niego jEst " ;) ",jeżeli tylko przymkniesz Oczka na reszte

Dobranoc:)

Widzisz Droga Koleżanko, długo nie trzeba było czekać.
:D :D

Urszula Kochanowska - Bolesław Leśmian.

Gdy po śmierci w niebiosów przybyłam pustkowie,
Bóg długo patrzał na mnie i głaskał po głowie.

"Zbliż się do mnie, Urszulo! Poglądasz, jak żywa...
Zrobię dla cię, co zechcesz, byś była szczęśliwa."

"Zrób tak, Boże - szepnęłam - by w nieb Twoich krasie
Wszystko było tak samo, jak tam - w Czarnolasie!" -

I umilkłam zlękniona i oczy unoszę,
By zbadać, czy się gniewa, że Go o to proszę?

Uśmiechnął się i skinął - i wnet z Bożej łaski
Powstał dom kubek w kubek, jak nasz - Czarnolaski.

I sprzęty i donice rozkwitłego ziela
Tak podobne, aż oczom straszno od wesela !

I rzekł: "Oto są - sprzęty, a oto - donice.
Tylko patrzeć, jak przyjdą stęsknieni rodzice!

I ja, gdy gwiazdy do snu poukładam w niebie,
Nieraz do drzwi zapukam, by odwiedzić ciebie!"

I odszedł, a ja zaraz krzątam się, jak mogę -
Więc nakrywam do stołu, omiatam podłogę -

I w suknię najróżowszą ciało przyoblekam
I sen wieczny odpędzam - i czuwam - i czekam...

Już świt pierwszą roznietą złoci się po ścianie,
Gdy właśnie słychać kroki i do drzwi pukanie...

Więc zrywam się i biegnę! Wiatr po niebie dzwoni!
Serce w piersi zamiera... Nie!... To - Bóg, nie oni!...



miłego dnia :)

:) to jak z dziećmi traktujemy je czasem jak natrętne osy a to są motylki, które pragną siedzieć na twojej dłoni i być kochane, podziwiane...

http://gazetabaltycka.pl/promowane/chce-sie-zyc-czyli-historia-przemka-chrzanowskiego-mrugal-powieka-jak-motyl-skrzydlami

ciekawy artykuł

http://craftypantki.blogspot.com/2011/06/projekt-motyl.html

Aleksander Fredro

Motyl

Z pięknej róży motyl płowy,
Wychyliwszy trochę głowy,
Zwołał braci rój niestały.
Nuż prawić morały,
Stałość wychwalać,
Do cnoty zapalać,
I we wszystkim, co rozprawiał,
Siebie za przykład wystawiał;
Słowem - nagadał i nałajał tyle,
Że o poprawie myśleć zaczęły motyle.
Wtem jakiś młodzik na fijałku siada
I tak powiada:
- Nie wierzajcie, co on prawi;
Ja powiem, czemu latać go nie bawi:
Oto przed kilką chwilami,
Gdy aż do znoju swawolił z kwiatkami,
Nadszedł starzec, co kosą wszystko w swojej drodze
Wycina i niszczy srodze,
Co ciągle idzie, nigdy nie odpocznie w trudzie,
Ten to sam, co go Czasem nazywają ludzie.
Nadszedł, a wkoło ostrym tnąc żelazem,
Podciął i braciszkowi skrzydełka zarazem;
Dlatego stałość chwali, jedne lubi różę,
Bo sam już latać nie może. -
Nie jest tu moją myślą, młode, piękne panie,
Często zbyt płoche pochwalać latanie,
Ale słuchając niejednej matrony,
Trzeba wyznać z drugiej strony,
Ze i to motyl...
ale motyl obarczony.

:) miłego dnia

***

Gdybym spotkał ciebie znowu pierwszy raz,
Ale w innym sadzie, w innym lesie -
Może by inaczej zaszumiał nam las
Wydłużony mgłami na bezkresie....

Może innych kwiatów wśród zieleni bruzd
Jęłyby się dłonie dreszczem czynne -
Może by upadły z niedomyślnych ust
Jakieś inne słowa - jakieś inne...

Może by i słońce zniewoliło nas
Do spłynięcia duchem w róż kaskadzie,
Gdybym spotkał ciebie znowu pierwszy raz,
Ale w innym lesie, w innym sadzie...

Bolesław Leśmian



:)



Dopisane 16.12.2016r. o godz. 22:57:

Gdy z zimna tuliłaś się do mnie...

Marek Dębski

Gdy z zimna tuliłaś się do mnie
Pytałem się siebie milcząco - nieskromnie
Czy los splecie nasze dłonie?
Po czas wieczny - siwe skronie

Na zbyt śmiałych marzeń moich grzechu
Odpowiedzią był cień Twego uśmiechu
I tylko płatki śniegu na Twych włosach
Topniały... jak marzenia o wspólnych losach

Miłego dnia :)

*** Cyprian Kamil Norwid

Cóż bo mózg? rozum co? słynny z polemik,
Wysuszający żywota istotę -
Planów rysownik i potęg alchemik:
Czy kiedy przezeń ukochał kto cnotę? -

Serce - istotnym jest prawdy ogniskiem:
Gdy rozum zbłądzi w najmniejszej usterce,
Serce i z błędów nieraz wraca z zyskiem...
Życia i wiedzy więc treścią cóż?... serce!

Przezeń nieszczęsny śród fortunnych gości
I utwierdzenie śród silnych ma słaby;
Ludzkość, raz gdyby w istotnej miłości
Ruszyła w Niebo, jak do domu szłaby!...

Przez dziwną serca magię i czarowność
Zaniemawiają zawistni oszczerce,
A mądrość cicha odzyskiwa mowność.
Wszystko, co wielkie, jest wielkie przez serce!

Przezeń ułomność obliczem wypięknia,
Jakby światło życie nad mogiłą -
Trwożliwość przezeń się unieprzelęknia,
Blizny bywają wdziękiem, wdzięki - siłą.

Potężnym przezeń, co tkliwe i rzewne,
A rozrzewnionym, co harde i chrobre -
Przezeń jest wszystkość i całość..
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
...zapewne.

Serce jest dobra rzecz, dopóki... dobre!

:)


Dopisane 17.12.2016r. o godz. 13:24:

Addio! - Cyprian Kamil Norwid.

I
"Jeżeli ty mnie szukasz?-- Prawda woła--
To z namiętnościami czasowemi
Węzeł swój roztargnij, synu ziemi!
Bo nie dojrzysz i cieniu mego zgoła..."

II
Silna na to zakrzyknie Popularność:
"Chodź!-- z namiętnościami czasowemi
Złącz się, opieszały synu ziemi.
Ja? nazywam się czynność, Prawda?...
marność!"

III
Bądźcież zdrowe, obiedwie -- do widzenia!
Mnie wołają sny na mech cmentarny;
Ani widzieć chcę tej Prawdy marnéj,
Ni tej Popularności, bez sumienia.




Dopisane 17.12.2016r. o godz. 13:31:

Jeszcze jeden trafiony w okoliczności wiersz Norwida :)

Laur dojrzały - Cyprian Kamil Norwid.

1
Nikt nie zna dróg do potomności,
Jedno - po samodzielnych bojach;
Wszakże w Świątyni jej nie gości
W tych, które on wybrał, pokojach.

2
Ni swoimi wstępuje drzwiami,
Lecz które jemu odemknięto -
A co? w życiu było skrzydłami,
Nieraz w dziejach jest ledwo piętą!...

3
Rozwrzaskliwe czasów przechwałki,
Co, mniemałbyś, że są trąb graniem? -
To padające w urnę gałki...
Gdy cisza jest głosów-zbieraniem.

Delikatny, piękny i szczery ..., inne wiersze tego poety?