~Doktor napisał(a):
...trochę się zapędziliście Panowie! Nie ten temat :P

Sorry, to prawda. Tak jakoś się rozmowa rozwinęła, ale to efekt wiersza :)


Dopisane 13.06.2013r. o godz. 16:59:

zaczęło się od tego wersu :)

".... A ty z tej próżni czemu drwisz, kiedy ta próżnia nie drwi z ciebie?"

Bardzo lubię poezję wielkiego niemieckiego poety - romantyka . Henryk Heine

"Ocean perły ma swoje"

"Ocean perły ma swoje,
Niebo koronę z gwiazd lśniącą;
Lecz serce — o, serce moje,
Miłość na w głębi gorącą.

Wielkiem jest niebo i morze,
Lech większą miłość w mem łonie,
I piękniej stokroć nad zorze,
I perły — miłość ma płonie.

O! dziewczę drobne i hoże,
Do serca mego pójdź w gości!
Bo pierś ma, niebo i morze,
Jednem tchną czarem — miłości. "


"Do Christiana Sethe"

"Próżno świat głupi wciąż się na mnie dąsa;
Nie będę tańczył dokoła bałwanów
Razem z tłumami ni ściskał tych panów,
Z których mnie każdy, jak pies, milczkiem kąsa.
I próżno berłem słomianym potrząsa
Zgraja nierządnic z chórem swych kapłanów;
Nie będę z ciżbą ciągnął ich rydwanów,
Niech gawiedź czci ich, niech w podskokach pląsa.
Wiem, że dąb runie — trzcina przetrwa burze,
Gdy wpół ją zegnie chytrość domorosła,
By potem, w ciszy, pięła się ku górze.
Lecz przyszłość trzciny?... Bo niech mi kto powie,
Co za kariera zostać laską osła
Lub za trzepaczkę służyć lokajowi! " :D


"Długiej miłości chwile minione"

"Długiej miłości chwile minione
Dziś ledwie pomnim — oboje smutni —
Gdyśmy się bawiąc „w męża i żonę”
Nie znali jednak swarów i kłótni.
Czas nam upływał w ciągłej ochocie,
W ciągłych uściskach, w ciągłej pieszczocie.
Lecz raz w zabawie biegając gajem
Ukryliśmy się tak wyśmienicie,
Żeśmy się odtąd darmo nawzajem
Poszukiwali przez całe życie. " :*


Dopisane 13.06.2013r. o godz. 18:57:

"Pieśni ciche , sny samotne"

Pieśni ciche, sny samotne,
Urojenia wieszcze, dumne!
Wdziejcie szaty pogrzebowe
I przynieście wielką trumnę!
Bo w tej trumnie złożę — dużo;
Baczcie pilnie treść mej mowy!
Przygotujcie silne mary
A pod mary kloc dębowy.
I przyzwijcie wielkoludów,
Niech na barki ją pokładną
I niech dźwigną na szczyt skały,
I niech wrzucą w morze na dno.
Tam przestronnie tylko spocznie;
Tam się tylko grób jej zmieści.
W tej olbrzymiej trumnie złożę —
Wszystkich uczuć mych boleści ;(


Dopisane 13.06.2013r. o godz. 19:00:

"Kto te dzieje zapomniane"

Kto te dzieje zapomniane
Znów w pamięci zbudził mojej?
Coś jest w brzmieniu twego głosu,
Co mnie dziwnie niepokoi.
Ty mi mówisz, że mię kochasz,
A ja, dziewczę, mówię tobie:
Wiosna minie, miłość minie,
Bo za piękne one obie!
Nie mów nic, a tylko całuj,
Całuj, dziewczę ukochane,
I uśmiechnij się, gdy jutro
Zwiędną róże dziś zerwane. :>

Spokojne myśli

Spokojne myśli, pogodne czoło
Miewam na co dzień, jak i na święto.
- A cóż ty robisz, kiedy wokoło
Krzywdę i zbrodnie widzisz przeklęta? -

Gdy w krąg szaleją moce ciemności,
Zdradzieckie serca, dusze obłudne,
Śmieję się z gniewu, śpiewam ze złości.
Jakież to łatwe. Jakież to trudne.

Leopold Staff

Johann Wolfgang Goethe

Pieśń wędrowca w nocy

Która z nieba ku nam spływasz,
Wszelki trud i boleść koisz,
Tego, kto w dwójnasób nędzny,
Dwakroć twą ochłodą poisz -
(Ach, jak nużą życia pęta,
Szczęścia nicość, próżność mąk!)
Ciszy święta,
Zstąp do piersi mojej, zstąp.

virgo napisał(a): Bardzo lubię poezję wielkiego niemieckiego poety - romantyka . Henryk Heine

Nigdy nie lubiłem niemieckiej mentalności. Kiedy słyszę, że niemiec może być romantykiem to mnie trochę mdli ;) Jednak to co wrzuciłaś jest całkiem-całkiem niezłe :)

Staff Leopold

Ars poetica

Echo z dna serca nieuchwytne,
Woła mi: "Schwyć mnie, nim przepadnę,
Nim zbledną, stanę się błękitne,
Srebrzyste, przezroczyste, żadne!"

Łowię je spiesznie jak motyla,
Nie, abym świat dziwnością zdumiał,
Lecz by się kształtem stała chwila
I abyś, bracie, mnie zrozumiał.

I niech wiersz, co ze strun się toczy,
Będzie, przybrawszy rytm i dźwięki,
Tak jasny jak spojrzenie w oczy
I prosty jak podanie ręki.




Dopisane 13.06.2013r. o godz. 22:31:

Staff Leopold

Czar


Lata jak chmury płyną, lecz nadzieja
Moja zielona jest wiecznie jak sosna.
Cienie wieczoru dłużą się koło mnie,
Lecz w sercu moim jest wiosna.

Orałem twarde, jałowe ugory,
Żyłem w mozole i serca ucisku,
Ale w otusze zawsze ręce obie
Grzałem przy życia ognisku.

Pamięć ma chowa żałosne zdobycze,
Które ukryta śmierć pod mogiłami,
Lecz to, co w życiu najlepsze, jest zawsze
Jeszcze daleko przed nami.

Kocham myśl, pieśni, ludzi i zwierzęta,
Gwiazdy i kwiaty, ciszę pól i lasu.
Lecz czar prawdziwy życia jest ukryty
Po tamtej stronie gór czasu.



Dopisane 13.06.2013r. o godz. 22:42:

Jeszcze raz Leopold Staff :)

Cisza wieczorna

Tyle dziś trzeba ciszy, ciszy tyle,
Że skrzące niebo zda się nazbyt gwarne,
Gwiazdy za głośno drżą w mgławicznym pyle --
Z wolna je chmury zasnuwają czarne.

Ciemność się zgęszcza i w sobie się chowa,
Wiatr zgasł w ostatnim wyczerpania dreszczu,
Aby milczenia niemąciły słowa,
Modlę się szeptem wieczornego deszczu.

Leopold Staff

Idziemy

Idziemy drogą kamienistą, twardą
I bezsłoneczny mamy strop nad głową,
I piorunowych chmur groźbę złowrogą,
I usta śpiewne cichych modlitw mową,
Duszę miłością sinych dali hardą
I głazy ostre, krwawiące pod nogą.

Gdy głaz krwią twojej stopy się ubroczy,
Pomnij, że jeszcze są chorzy i ślepce,
Dla których nie lśni droga w tajni Synaj.
Że ci czuć dano ból dróg, które depce
Orszak wybrańców, co samotnie kroczy
Schyl skroń, ucałuj głaz, lecz nie przeklinaj.



Powołanie

W godzinę przedwieczorną, gdy obłoki śniade
Płoną światłem widmowym jak w dawności świecie,
Otwieram pamięć moją, jak starą szufladę,
W której kryją się spełzło mych wspomnień rupiecie.

Pomimo lat dojrzałych nie wstyd mi dziś, kiedy
Sny dzieci już się rodzą z długą, siwą brodą,
Wzruszać się suchym kwiatem mięty lub rezedy,
Które dotąd w mym sercu pachną wiosną młodą.

I choć zgorszy się trzeźwy, poważny bakałarz,
Szukam mych najdawniejszych przeznaczeń godziny.
Nie jest nią ani skryty rdzą blaszany pałasz,
Ani pajac, z którego sypią się trociny.

Myśl moja się wysila jak świecy ogarek,
Co tańczących błyskawic rude rzuca łuny,
I olśniony, jak nagłym cudem niedowiarek,
Znajduję wróżbę losu: bieguny! bieguny!

Stare, puste bieguny po koniu drewnianym,
Który się w mej młodości przemienił w Pegaza,
Pierzchł i znikł za wieczornym obłokiem miedzianym,
Gdzie dotąd go daremnie ściga ma ekstaza.

Leopold Staff :)

Dobroć szczęśliwych

Pijane było boskie serce wesełnika,
Iż przeżył znów dzień piękny, wolny jak szał lotu.
Radość wisiała nad nim jak jedwab namiotu,
A myśli szczęściem tchnęły jako miodem gryka.

W noc, gdy dziękczyniąc spoczął w komnacie, spotyka
Wzrokiem cień, co snadź wszedłszy wyrwą żywopłotu,
Wpełznął oknem i bacząc na drogę odwrotu,
Kocim krokiem złodzieja ku skrzyni pomyka.

Weselnik serce pełne miał, lecz pustą skrzynię.
Złodziej próżnię i zawód znalazł w jej głębinie
I gdy, rozczarowany, zbiera się do drogi,

Rzekomo śpiący rzucił mu cichcem pod nogi
Jedyny pierścień, własną radością rozrzutny,
By od szczęsnych i złodziej nie odchodził smutny.

alter napisał(a):

virgo napisał(a): Bardzo lubię poezję wielkiego niemieckiego poety - romantyka . Henryk Heine

Nigdy nie lubiłem niemieckiej mentalności. Kiedy słyszę, że niemiec może być romantykiem to mnie trochę mdli ;) Jednak to co wrzuciłaś jest całkiem-całkiem niezłe

Dziękuję za opinię :D Niemcy nie lubią Heinego. Nie jest tam popularny.Nie pasuje im jego narodowość - trochę żydowska. Poza tym nigdy nie popierał nacjonalizmu... Z poezją poety warto się bliżej zapoznać. Także warto polecić "Dzieła wybrane"...

"Do Christiana Sethe"

" Śmieszą mnie durnie , błazny natarczywe ,
Co wytrzeszczają ślepia z miną capią;
śmieszą mnie lisy , co się na mnie gapią
i obwąchują , szczwane i złośliwe.

Śmieszy mnie swojej uczoności butą
Małp stado , co się na sędziów pasuje;
śmieszą mnie tchórze nikczemni i szuje,
co mi wciąż grożą swą bronią zatrutą.

Bo kiedy szczęścia twego kramik cały
rozbija losu bezlitosna ręka
i poniewiera u twych stóp , na bruku ;
I gdy się serce w piersi rwie w kawały ,
rwie się w kawały , rozdziera i pęka -

to jeszcze możesz śmiać się do rozpuku." ;( :D