Nie chodzi o brzydkie słowa , chodzi o przesłanie :)

Przepraszam , czy pomożecie mi zmieniać Świat , Gierek o tym mówił . Pamiętasz Mamę Pinio ? piękna :) Chodzi właśnie o te dziewczyny , które szczęścia nie miały. Rzeczywistość różni się od poezji , rzeczywistość to dążenie do wiedzy :) To jak Drogi Poeto, poklepiesz mnie po plecach ? Chciałem Cię skrzywdzić , ale ... przeszło mi . Ty też możesz być Wielki . Kocham Cię :*

Pannazdzieckiem napisał(a): rzeczywistość to dążenie do wiedzy

Do pełnej szklanki nic już nie nalejesz ;)

Do pustej też, nie rozumiesz gospodarki i ekonomi Gocha .Ile razy już Cię pytałem , że system jest bałwochwalczy , a ludzie nie rozumieją , dlaczego Urząd Skarbowy prowadzi korepetycje wśród młodzieży . A no dlatego , że jest to podstawą egzystencji mondrych inaczej. My robotnicy, komuniści , oddajemy energię ponieważ kochamy .Ten kiep co kocha inaczej i Ty cwaniaro :* kiedy się obudzicie ? Moralność to podstawa

I żadna poezja tego nie zakłóci :)

E... chciałbym żyć w normalnym Świecie , ale gdzie go znaleźć ?

~@ napisał(a): Wisława Szymborska:)

Ale co Wisława Szymborska? Bo powyższy cytat to z Hejnału wiosennego Leszka Długosza. :|

Juliusz Słowacki

Już północ….


Już północ – cień ponury pół świata okrywa,

A jeszcze serce zmysłom spoczynku nie daje,

Myśl za minionym szczęściem gonić nie przestaje,

Westchnienie po westchnieniu z piersi się wyrywa.



A choć znużone ciało we śnie odpoczywa,

To myśl znów ulatuje w snów i marzeń kraje,

Goni za marą, której szczęściu niedostaje,

A dusza przez sen nawet drugiej duszy wzywa.



Jest kwiat, co się otwiera pośród nocy cienia

I spogląda na księżyc i miłe tchnie wonie,

Aż póki nie obaczy jutrzenki promienia.



Jest serce, co się kryjąc w zakrwawionym łonie,

W nocy tylko oddycha, w nocy we łzach tonie,

A w dzień pilnie ukrywa głębokie cierpienia.




Franciszka Arnsztajnowa

Noc księżycowa


Nie mów nic do mnie… noc taka cicha…

Księżyc wpółsenny, z twarzą pobladłą,

Z posrebrzystego sączy kielicha

Ciszę na wód zwierciadło.



Nie mów nic do mnie… drżącymi usty

W bezdenną rozwiej rzucone słowo,

Jak dzwon bez serca, dźwięk wionie pusty,

W tę ciszę księżycową.



Nie mów nic do mnie… w dłoni uścisku,

W spojrzeniu cichym jak senne morze

Daj mi twą duszę… po nieb sklepisku

Uniosę ją w przestworze,



Nie mów nic do mnie… milczącą smutnie

Uniosę duszę twą w świat, gdzie pała

Księżyc… zawieszę w blaskach jak lutnię,

By ciszę w siebie brała.



Nie mów nic do mnie… duszy tajnica,

W na wpół stłumione rozwiane łkanie,

Na srebrnowłosych strunach księżyca

Grając — za pieśń mi stanie.



II

Gór stoki osrebrniały

I welon z przędzy białej

Na łące snują mgły.

Miesiąc go w srebrną nić



Misternie tka…

Cichutko ty i ja

Suniemy, cienie dwa,

Ja i ty,



Cienie milczące,

W dźwięk nie spowite mowę

Skry chłoną księżycowe,

Błękitnosrebrne skry…



Promień jak i wichrem wić

Namiętnie drga…

To śmiech, to cicha łza.

Ktoś stąpa, ktoś tam dyszy,



Za nami sunąc w ślad,

Ktoś pełza tuż, tuż w trop,

Jakby się krył…

W srebrzystej lutni gra,



Śmiech i łzy,

Dźwięki płonące.

I zda się, że wskroś ciszy

Nie wiem, czy duch, czy mgła,



Czy srebrnych świateł snop…

Blask?… czy mgła?…

Widmo na łące…



:)

"Uczę się ciebie człowieku"
Liebert Jerzy

Uczę się ciebie człowieku.

Powoli się uczę, powoli.

Od tego uczenia trudnego

Raduje się serce i boli.



O świcie nadzieją zakwita,

Pod wieczór niczemu nie wierzy,

Czy wątpi, czy ufa - jednako -

Do ciebie, człowieku, należy.



Uczę się ciebie i uczę

I wciąż cię jeszcze nie umiem -

Ale twe ranne wesele,

Twą troskę wieczorną rozumiem

;)

Czesław Miłosz

Na dzień dobry

Czasem wiatr zdmuchnie
smutek przelotny,
Ciepłym tchnieniem znów dłonie ogrzeje,
I przegoni wszystkie kłopoty,
Więc dziękuję wiatrowi, że wieje.

Czasem deszcz o szyby zadzwoni
Mokra trawa kroplami lśni
Łzami łatwiej tęsknotę zasłonić,
Więc dziękuję deszczowi za łzy.

Czasem słońce w gonitwie do lata
Znowu ogród barwami roznieci
Pozapala iskry na kwiatach,
Więc dziękuję słońcu, że świeci.

No, a czasem się do mnie uśmiechniesz
Znikną smutki szaro – niebieskie
Stoisz w progu i słońce masz w oczach,
Więc dziękuję Ci za to, że jesteś…


Ewa Lipska

Coś zmienić w życiu chciałabym


Coś zmienić w życiu chciałabym.
Za oknem nostalgiczny rym.
I jak poradzić sobie z tym,
bym była inna.

Niech czeka na mnie w tłumie róż
wiecznie zielony anioł stróż.
I niech nie dzwoni więcej już
pamięć kamienna.

Może kredka na policzku, szal, sukienka.
Kolor włosów, kolor wspomnień, kawiarenka.
Pióropusze, listy wzruszeń, znów od nowa,
kiedy słowa, kiedy mowa ezopowa.

Może wreszcie, jak w agreście, coś się zdarzy.
Powiesz do mnie: wiesz, w tym wieku ci do twarzy.
Powiesz do mnie o miłości albo więcej.
Najgoręcej moja ręka w twojej ręce.

Coś zmienić w życiu chciałabym.
Owija mnie różowy dym.
A na plakacie ona z nim,
szczęśliwa puenta.

Nich się odnajdą: ty i ja.
Zielony anioł. Sen bez dna.
I niech fortepian stary gra,
co zapamiętał.




:)


Dopisane 04.04.2014r. o godz. 23:44:

Karol Irzykowski

Ergo decipiatur!


Na co wysiłki górnolotnych dążeń,

Na co przykłady oszalałych natur!

Czyliś podleciał chociażby na sążeń?

Świat chce być w błędzie, ergo decipiatur!



Bez tego prawa byłby świat chaosem,

A człowiek żyłby i głodny, i nagi,

Ono jest barwą kwiatów, ptaków głosem,

Ono sprężyną wielkiej równowagi.



A niewdzięcznikiem ten, co przeciwdziała

I życiem kręci, jak autor romansem,

Drzazgę oporu wyrwij, gdy została;

Wpośród akordów nie bądź dysonansem.



Szablonem dotąd było mi to zdanie,

Teraz je w całej rozumiem osnowie;

Niechaj mi drugą naturą się stanie,

Przyjmie się w sercu, a nie tylko w głowie!


Niech się ciemnością nazywają blaski,

Niech blada chytrość nazywa się męstwem,

A gdy z mą twarzą zrośnie się twarz maski,

To niech dzień taki nazwie się: zwycięstwem!


Bądź sam akordem w ogólnej harmonii,

W tym arcydziele na co reparatur?

Tylko bez żalu, tylko bez ironii,

Wszak twoim hasłem: ergo decipiatur.






Dopisane 05.04.2014r. o godz. 06:48:

Karol Irzykowski

Dług


Gdzie się w mojej duszy gubią

Muzyki melodie?

Czy mój szatan je przykuje

Na nędzne parodie,

Czy mój anioł z nich wysnuje

Snów młodzieńczych odę,

Czy też one przepadają,

Niby kamień w wodę?



W jakiejże postaci zwrócę

Te przeczyste dźwięki,

Które mi się w duszę sieją

Z niewidzialnej ręki?

Czy ci wierzyć mam, nadziejo,

Żeś jest wiosną plonów?

Czy też myśleć, że ma dusza

Jest cmentarzem tonów?

do ciebie poprzez
czas czasem tak
blisko że dotykam

nie wiem
gdzie się kończy pamięć
a zaczyna rzeczywistość

zegar mojego ciała
zaciął się

uparcie wraca do
chwil już okrzepłych
we wnętrzu drzew

we mnie
czas nie potrafi zastygnąć
toczy się
poprzez krew


/Halina Poświatowska/