S. Barańczak - Widokówka z tego świata

Szkoda, że Cię tu nie ma. Zamieszkałem w punkcie,
z którego mam za darmo rozległe widoki:
gdziekolwiek stanąć na wystygłym gruncie
tej przypłaszczonej kropki, zawsze ponad głową
ta sama mroźna próżnia
milczy swą nałogową
odpowiedź. Klimat znośny, chociaż bywa różnie.
Powietrze lepsze pewnie niż gdzie indziej.
Są urozmaicenia: klucz żurawi, cienie
palm i wieżowców, grzmot, bufiasty obłok.
Ale dosyć już o mnie. Powiedz, co u Ciebie
słychać, co można widzieć,
gdy się jest Tobą.

Szkoda, że Cię tu nie ma. Zawarłem się w chwili
dumnej, że się rozrasta w nowotwór epoki;
choć jak ją nazwą, co będą mówili
o niej ci, co przewyższą nas o grubą warstwę
geologiczną, stojąc
na naszym próchnie, łgarstwie,
niezniszczalnym plastiku, doskonaląc swoją
własną mieszankę śmiecia i rozpaczy -
nie wiem. Jak zgniatacz złomu, sekunda ubija
kolejny stopień, rosnący pod stopą.
Ale dosyć już o mnie. Mów, jak Tobie mija
czas - i czy czas coś znaczy,
gdy się jest Tobą.

Szkoda, że Cię tu nie ma. Zagłębiam się w ciele,
w którym zaszyfrowane są tajne wyroki
śmierci lub dożywocia - co niewiele
różni się jedno z drugim w grząskim gruncie rzeczy,
a jednak ta lektura
wciąga mnie, niedorzeczny
kryminał krwi i grozy, powieść-rzeka, która
swój mętny finał poznać mi pozwoli
dopiero, gdy i tak nie będę w stanie unieść
zamkniętych ciepłą dłonią zimnych powiek.
Ale dosyć już o mnie. Mów, jak Ty się czujesz
z moim bólem - jak boli
Ciebie Twój człowiek.

kc napisał(a): S. Barańczak - Widokówka z tego świata

Dziękuję za tę widokówkę :)

GRZEGORZ LEWKOWICZ " Moskaliki z polityki "

Kto na naszą powie władzę,
że to stado jest baranów,
tego na pal Azji wsadzę,
przed kościołem Franciszkanów.

Kto ma w sobie dużo jadu,
w Prezydenta Polski lżeniu,
to usłyszy: – spieprzaj dziadu,
spod bazyliki w Licheniu.

Ten kto brednie mówi wszędzie,
że Prezydent się obijał,
to jak Judasz wisieć będzie,
na maszcie Radia Maryja.

Kto powiela zaś pogłoski,
o Platformy zmierzchu rządzie,
tego zbeszta Niesiołowski,
wnet na Ostatecznym Sądzie.

Kto żartuje o Premierze,
że sepleni jak Rokita,
niech na rżysko się wybierze,
jako bosy Karmelita.

Ten kto powie o Platformie,
że już w żaglach nie ma wiatru,
będzie jęczał w kiepskiej formie,
pod Szpitalem Bonifratrów.

Kto nazywa Palikota,
że jest trutniem w PO-lskim ulu,
będzie wisiał za swe wota,
gdzieś na korytarzach KUL-u.

Ten kto w PiS rzuca potwarze,
że to prawo, sprawiedliwość,
niech mu trzeci palec wskaże,
w niebie Piotra świątobliwość.

Kto o Kurskim głupio powie,
że miał coś wspólnego z Kurskiem,
będzie żebrał o swe zdrowie,
przed obliczem Jasnogórskiej.

Kto uważa, że lewica,
ma dwie tylko lewe ręce,
niech go kopnie w zad oślica,
pod Betlejem przy Stajence.

Kto posądza Wenderlicha,
że był skrzypkiem u Rydzyka,
tego czeka pusta micha,
żebrzącego zakonnika.

Ten kto chce Samoobronie,
wmówić, że jest partią chłopską,
miesiąc klęczeć ma na bronie,
przed figurką lepperowską.

Kto Tymochowicza wini,
że on stworzył nam Leppera,
będzie kwiczał głosem świni,
przed obliczem Lucyfera.

Kto mi powie że „magister”,
może zostać szefem NATO,
wody wypić ma ognistej,
i w Charkowie modlić za to.

Kto zaś wyda, że Kwaśniewski,
z Ałganowem pili „brudzia”,
będzie klękał na pinezki,
u Sławoja Leszka Głódzia.

Gdy towarzysz jakiś szczery,
wyzna nam kto był „Olinem”,
będzie musiał zjeść ordery,
w mauzoleum przed Leninem.

Gdy ktoś powie, że Wałęsa,
to jest sławny T.W. Bolek,
będzie musiał stać na rzęsach,
u Brygidek na cokole.

Ten kto geja zwie dewiantem,
oraz marsz równości gani,
przez rok będzie ministrantem,
u prałata na plebani.

Kto mi powie, że rymuję
unikając ostrej puenty,
niech sam lepiej kandyduje,
z listy Partii Wszystkich Świętych.

Stanisław odszedł, jego wspaniała poezja pozostała z nami.

Stanisław Barańczak

Płakała w nocy, ale nie jej płacz go zbudził

Płakała w nocy, ale nie jej płacz go zbudził.
Nie był płaczem dla niego, chociaż mógł być o nim.
To był wiatr, dygot szyby, obce sprawom ludzi.

I półprzytomny wstyd, że ona tak się trudzi,
to, co tłumione, czyniąc podwójnie tłumionym
przez to, że w nocy płacze. Nie jej płacz go zbudził:

ile więc było wcześniej nocy, gdy nie zwrócił
uwagi - gdy skrzyp drewna, trzepiąca o komin
gałąź, wiatr, dygot szyby związek z prawdą ludzi

negowały staranniej: ich szmer gasł, nim wrzucił
do skrzynki bezsenności rzeczowy anonim:
"Płakała w nocy, chociaż nie jej płacz cię zbudził"?

Na wyciągnięcie ręki - ci dotkliwie drudzy,
niedotykalnie drodzy ze swoim "Śpij, pomiń
snem tę wilgoć poduszki, nocne prawo ludzi".

I nie wyciągnął ręki. Zakłóciłby, zbrudził
toporniejszą tkliwością jej tkliwość: "Zapomnij.
Płakałam w nocy, ale nie mój płacz cię zbudził.
To był wiatr, dygot szyby, obce sprawom ludzi.


Myślę, że Jego poezja będzie tematem przewodnim na maturze w tym roku.

Ayus napisał(a): GRZEGORZ LEWKOWICZ " Moskaliki z polityki "

:D Nie znam się na poezji, ale to mi się spodobało :D

Giwera :*, zaraz Cię posądzą o zdradę tajemnicy służbowej :D

Miłego :)

Warto poświęcić więcej czasu na poezję Barańczaka... :)

Gdyby nie ludzie

Gdyby nie ludzie, gdyby nie istnieli
tak natrętnie, ze swoim łupieżem, paranoją,
wystrzępionymi spodniami, antysemityzmem,
kłopotami w pracy, trwałą ondulacją, skłonnością
do uproszczeń i zadyszki, gdyby wcale
nie trzeba ich było poznawać, przecierających zamglone
okulary, wycierających zamaszyście
buty straszne dziś błoto, ocierających
bezsilną łzę, gdyby nie otwierali przed każdym
tak od razu swoich otłuszczonych serc i wyszmelcowanych teczek
z przetatymi na zgięciach papierami chwileczkę
gdzie ja podziałem to zaświadczenie, gdyby
w ogóle ich nie było, tych zanadto
takich samych i nadmiernie
odmiennych światów z podwyższonym
ciśnieniem, z wygórowanymi
żądaniami panie musisz mi pomóc, zbyt głośno
mówiących, zbyt naocznie
żywych, zbyt dotkliwie
ludzkich,

o ile łatwiej by się mówiło nic co ludzkie nie jest

Tryptyk z betonu, zmęczenia i śniegu, 1980



Dopisane 03.01.2015r. o godz. 12:09:

Określona epoka

Żyjemy w określonej epoce (odchrząknięcie) i z tego
trzeba sobie, nieprawda, zdać z całą jasnością.
Sprawę. Żyjemy w (bulgot
z karafki) określonej, nieprawda,
epoce, w epoce
ciągłych wysiłków na rzecz, w
epoce narastających i zaostrzających się i
tak dalej (siorbnięcie), nieprawda, konfliktów.
Żyjemy w określonej e (brzęk odstawianej
szklanki) poce i ja bym tu podkreślił,
nieprawda, że na tej podstawie zostaną
określone perspektywy, wykreślane będą
zdania, które nie podkreślają dostatecznie, oraz
przekreślone zostana, nieprawda, rachuby
(odkaszlnięcie) tych, którzy. Kto ma pytania? Nie widzę.
Skoro nie widzę, widzę, że będę wyrazicielem,
wyrażając na zakończenie przeświadczenie, że

Żyjemy w określonej epoce, taka
jest prawda, nieprawda,
i innej prawdy nie ma.

Wiersze Zuzanny

Przegląd

jutro zostaje odwołane
masz tylko to
co jest teraz

i spójrz
rozejrzyj się
czy tak od zawsze
wyobrażałeś sobie
szczęście

jeżeli
nie zbierają ci się
łzy do oczu
czy
przekleństwa na języku
uwierz że
zazdroszczę

Wybory

wszystko ma swój koniec
tylko ludzie są nieskończenie głupi
mają różne miłości
do wyboru (człowiek)

chce, żeby był dobry w łóżku
chce, żeby był dobry
chce, żeby był

Z okresu dojrzewania

nie wiem
co ci powiedzieć
byłaś cholernie czarująca
jednak
czar pozostał
wyłącznie w postaci
rozczarowania

Żaden ze mnie ogrodnik

pod twoją nieobecność
zakwitł we mnie bez

jestem taka
bezsilna
bezsenna
bezużyteczna

pustka po tobie
bezdenna
bezczelna
bezlitosna

trujący najbardziej bez czyni mnie
bezdomną
bezimienną
bez Ciebie
Ziszczalność

A jednak da się kochać. Do samego końca
naszych zmysłów. Miłością tak żarliwą,
że powierzchnia
słońca wydaje się
niegorąca.

A jednak. Trzeba wierzyć, kiedyś w końcu
wymeldować się z niebytu,
zmienić adres. Mam się
jakoś, wraca puls.
Zmartwychwstaję.

Pan Cogito a ruch myśli
Zbigniew Herbert


Myśli chodzą po głowie
mówi wyrażenie potoczne
wyrażenie potoczne
przecenia ruch myśli
większość z nich
stoi nieruchomo
pośrodku nudnego krajobrazu
szarych pagórków
wyschłych drzew
czasem dochodzą
do rwącej rzeki cudzych myśli
stają na brzegu
na jednej nodze
jak głodne czaple
ze smutkiem
wspominają wyschłe źródła
kręcą się w kółko
w poszukiwaniu ziaren
nie chodzą
bo nie zajdą
nie chodzą
bo nie ma dokąd
siedzą na kamieniu
załamują ręce
pod chmurnym
niskim
niebem
czaszki