~Iza napisał(a): I dla poprawienia nastroju:
:)

Izo, obok Bajora, Stare Dobre Małżeństwo to mój priorytet w poezji śpiewanej. Mam ich wszystkie płyty, które znakomicie właśnie poprawiają nastrój :)






Dopisane 23.05.2014r. o godz. 08:01:

i to :)

:)




Bardzo lubię poezję śpiewaną :) , piosenki z tekstem, a z SDM mam piękne wspomnienia :) :

:)

;)

:D, świetny ten " Baranek", w wykonaniu Kaczmarskiego też mi się podobał:


no i jeszcze Celina:

;)

Dopisane 25.05.2014r. o godz. 22:23:




Dopisane 28.05.2014r. o godz. 14:31:

Ars poetica
Echo z dna serca, nieuchwytne,
Woła mi: "Schwyć mnie, nim przepadnę,
Nim zblednę, stanę się błękitne,
Srebrzyste, przezroczyste, żadne!"

Łowię je spiesznie jak motyla,
Nie, abym świat dziwnością zdumiał,
Lecz by się kształtem stała chwila
I abyś, bracie, mnie zrozumiał.

I niech wiersz, co ze strun się toczy,
Będzie, przybrawszy rytm i dźwięki,
Tak jasny jak spojrzenie w oczy
I prosty jak podanie ręki.

Leopold Staff


Dopisane 28.05.2014r. o godz. 14:34:

Jeszcze raz Leopold Staff

JAK WIERSZE CZYTAĆ

Siądź z książką na fontanny krawędzi kamiennej,
W której ogród odbija się i błękit czysty,
Połóż przy sobie uschły kwiat, pożółkłe listy,
Wstążkę i mandolinę, instrument piosenny.

I kiedy słońce kończyć będzie bieg swój dzienny,
Najsłodszy ranek szczęścia przypomnij świetlisty
I wieczór najsmutniejszych łez, gdy ametysty
Niebios zlewały na cię zmierzch bólem brzemienny.

I gdy dwie łzy upadną na kwiat, listy, wstążkę,
Oparłszy skroń na dłoni, otwórz cicho książkę,
A zrozumiesz, co znaczą słowa: zmierzch, żal, smutki.

I gdy podniesiesz czoło po zadumie długiej,
Zaznacz tę stronę modrym kwiatem niezabudki
I nigdy już nie czytaj jej w życiu raz drugi.

:)

A można twórczość własną :D
Dawno, dawno temu, kiedy jeszcze nie było kremów, piękną postanowiła być pewna dama.
Wyszła więc do ogrodu, zerwała poziomki, wzięła łyżkę miodu i miksturę z tego utworzyła sama.
Nałożyła na ciało, żeby pięknie pachniało, żeby wzrok przyciągała kibić wiotka.
I spotkała wzrok męski, tak niezwykle zwycięski, który szepnął: moja Ty słodka.

LOKOMOTYWA

Stoi na stacji lokomotywa.
Piękna, wspaniała, Tusk się nazywa.
Stoi i sapie, miłością dyszy.
Jak wreszcie ruszy, to świat usłyszy!

Wagony do niej podoczepiali.
Wielkie, ogromne, jest się czym chwalić.
W pierwszym prezydent, naród swój pieści
harcerskie snując mu opowieści.

A w wolnych chwilach, dla swej publiki,
to strzela gafy, to sadza byki.
W drugim Platforma, Europę goni
i reformuje, że nich Bóg broni.

W trzecim PiS jedzie.
Sam wódz, na przedzie.
Co jak Zawisza, nas nie zawiedzie
To nienawidzi, to znowu kocha,
wszystko zależy, czy jest na prochach.

Lecz konsekwentnie, wiedzie do celu
Hufiec Smoleński, w oparach helu.
W czwartym, rozparty jest PSLek,
który jak zwykle, mówi niewiele.

Bo plan jest prosty i znany z góry:
Projekt, Kłopotek, DIL, konfitury
W piątym Palikot, walczy by w kraju,
każdy kto zechce, mógłby być na haju.

W szóstym, zaś Miller zachodzi w głowę,
jak przenicować stare na nowe.
Jak z sejmu przepędzić hołotę
I raz na zawsze skończyć z Palikotem

A tych wagonów jest ze czterdzieści,
sam nawet nie wiem, co się w nich mieści.
Euro stadiony i wielka premia,
i autostrady, których wciąż nie ma,

i wcześniejszy o rok, krok w szkolne mury,
i późniejsze za to emerytury.
By ich nie dożyć, rzecz oczywista.
Leków z apteki, skrócona lista

Europosłowie, w krajowej szopce
bo obce, dla nich, języki obce.
Widmo kryzysu, co się przybliża.
Wreszcie na końcu, obrońcy krzyża.

Nawet Wałęsa, ze swym animuszem
choćby powiedział: a ja nie chcem lecz muszem
I choćby nie wiem, jak się wytężał.
To nie uciągnie, taki to ciężar.

Nagle gwizd, w uszach świst,
para buch, koła w ruch.
Ruszyła powoli, jak żółw ociężale
na zachód do Unii, gdzie będzie wspaniale.

I szarpie i dyszy i ciągnie z mozołem.
Ksiądz święci, więc się kręci, koło za kołem.
I dalej i szybciej i bliżej zachodu
i bardziej do tyłu i ciutkę do przodu.

I dalej i szybciej i prędzej wciąż gna
w takt marsza, co naród na kiszkach swych gra.
Ach kto to tak, ach kto to tak, wprawił w ruch.
Ach jaki, ach jaki, jaki, jaki to zuch.

To naród, to ludzie, to wolne wybory,
wybrali tych zuchów, co pchają w te tory.
W kampanii gałgani, nałgali nam w oczy.
A teraz do stołków, każdy z nich się tłoczy.

I szybciej panowie i prędzej, skok w dal
do stołków, bo stołki to forsa, to szmal.
Bez forsy wiadomo, że ledwo się zipie
a władza te forsę im sypie i sypie.


Fundacje, fundusze i nadzorcze rady,
agencje rządowe, w nich cieple posady.
Po wierzchu fasada, Ojczyzna i Bóg
a wewnątrz wre walka, bo każdy to wróg.

Dziś podział jest taki, tu prawi Polacy,
tu stoją zaś zdrajcy, złodzieje łajdacy.
Bo Radio Maryja rodaków tak widzi.
Ci dobrzy to z PiSu a reszta to Żydzi.

Rodacy Polacy, w większości biedacy
a jeszcze coś trzeba, zostawić na tacy.
I prędzej bo drugiej nie będzie okazji
kierunek Europa a wciąż bliżej Azji.

I stuka i dudni i ledwo już dyszy.
I gwiżdże na pomoc, lecz nikt jej nie słyszy.
I dalej i szybciej i aby do celu
O kur...a, kto zgasił światełko w tunelu!