:) no i jesień... wypisz wymaluj ;) na dzisiaj moja mądra Emily

1182

Pamięć jest na kształt domu -
Ma tylne wyjście i front -
Ma poddasze dla myszy
I na rupiecie kąt.

Prócz nich najgłębsza z piwnic
Położoną niegdyś przez murarza -
Baczmy by jej głębokość
Nie zaczęła nas samych przerażać -

tłum. Ludmiła Marjańska



239

"Niebo" - to, czego nie dosięgam!
Już Jabłko na Jabłoni -
Gdy Gałąź dłuższa niż Nadzieja -
Jest "Niebem" - dla mej Dłoni!

Nieśpieszny Obłok - ze swą Barwą -
Cudze Pola - Rozstaje -
Łąka za Wzgórzem - Dom za Łąką -
Już to - jest dla mnie Rajem!

W złudne Purpury Popołudni
Łatwowiernie przebrani -
Wabimy tęsknie - tego Magika -
Co - Wczoraj - wzgardził nami!

tłum. Stanisław Barańczak

"Ręce skrzyżuję, głowę pochylę,
w dawność popłyną myśli i chwile,
jesień wichurą w szyby zapłacze,
dawne, stracone znowu zobaczę.

Oczy zasłonię ciężką powieką:
indziej, inaczej, dawno, daleko-
wróci tęsknota, wróci niepokój,
kroki znajome przejdą przez pokój.

Znowu zapłonie w oczach i słowach
światło ukryte w palcach różowych,
nocą w ogrodzie kwiaty się ockną,
duszne zapachy wpłyną przez okno.

Oczom bezsennym znów się odsłonią
piersi jak blade kwiaty tytoniu,
nocą wilgotną - sennie, srebrzyście -
miesiąc obłędny zajrzy przez liście...

Sny niespokojne, sny niepojęte,
kwiaty uwiędłe, okno zamknięte!
Liryko rzewna! - śpiewasz - i nocą
czarne, dalekie skrzydła łopocą."



;)

:)

Lechoń Jan

Burza

Skąd Szekspir? Ot, po prostu z pamięci mej nagle
Wpierw słowo, potem obraz i myśl się wynurza,
I oto wonna wyspa, wiatr dmie, hucząc w żagle,
I myślę: jaki piękny tytuł sztuki: Burza.

Ach! to ja wypłynąłem na morską głębinę
Szukać kraju, gdzie zorza fantastyczna wschodzi,
To ja, w zdanej na łaskę huraganów łodzi,
Wpośród światła błyskawic, w graniu gromów płynę.

Wyruszaj razem ze mną każdy, który marzy
Lazury mórz dalekich, ląd nieodgadniony!
I ty ze smutkiem wiecznym na kamiennej twarzy
Otwartymi tę burzę powitaj ramiony!

Oto głąb granatowa, gdzie się ona leże,
Jako wrota olbrzymie z hukiem się otwarła
I jak z glowy Meduzy oderwane węże,
Spływają błyskawice do morskiego gardła.

Morze wstało i wielką, srebrną grzywą wstrzasa,
Jak zwierz Apokalipsy z paszczą, co się pieni,
I jak głodny lew wściekły, gdy pustynię kąsa,
Opada w dzikim wyciem bezmiernej przestrzeni.

Czy czujesz, że i w tobie, jak w łonie natury,
Moc, co myśli urąga, wije się i kłębi,
I w twoim także sercu śpią ukryte chmury,
I wichry i pioruny drzemią w twojej głębi.

Więc niechaj cię nie łudzi spokój twoich myśli
I błogość, gdy w niej serce znużone się grąży,
Bo kiedy mądry kompas łatwą droge kreśli,
Nie wiesz nigdy na pewno, gdzie łódź twoja dąży.

Żądze, które na darmo chcesz w twym sercu stłumić,
nawałnice, za nieba ukryte pogodą
I gwiazdy, których mowy nie możesz zrozumieć,
Jedną mocą sprzęgnięte, żagle twoje wiodą.

Podaj więc pierś wichurze, co chmur kłęby miecie,
Patrz w niebo nieulękły, choć nie wiesz, co wróży,
I płyń, płyń ciągle naprzód! Ty też spoczniesz przecie,
Wielki, cichy, spokojny, jak morze po burzy.

:)


:)

:) Antonia na weekend dla miłośników



315

On gmera w twojej Duszy
Jak Muzyk - co trąca dla próby
Klawisze - nim Muzyką spadnie -
Stopniowo ogłuszać lubi -
Przygotowuje twą kruchą
Naturę - na Cios z Eteru -
Słabszym Młotem - słyszalnym wpierw z dala -
Potem bliżej - i Wtedy dopiero -
Tak wolno, że Dech zdąży zamrzeć -
Mózg kipiący - ostygnąć - przez powietrze
Spuści - Jeden - monarszy - Piorun -
Który Duszę z nagiej skóry obedrze -

Gdy Wiatr bierze Las w swoje Łapy -
Wszechświat trwa nieruchomo - bezwietrznie -

tłum. Stanisław Barańczak





:) miłego wieczoru ;)