aa, świetny ten duet :)

Szembekowa? :)
[img=1464774362_9uqdtrz.jpg]
[img=1464774373_81zckk2.jpg]

Dzień dobry

Człowieka, który czyta poezję, jest trudniej złamać niż tego, który jej nie czyta
Iosif Brodski


Wiatr mnie pędzi po drogach,

wiatr, bóstwo odmiany

o dmuchających policzkach.

Kocham ten wiatr,

cieszę się

odmianom.



Chodzę po świecie

we dwoje albo sama

i miłe mi są jednakowo

tęsknota i śmierć tęsknoty,

która nazywa się spełnienie.



Czegoś jest we mnie za dużo.

Przelewam się przez brzegi

jak drożdże. Drożdże mają

swój własny rodzaj szczęścia.



Idę, ciągle idę,

czasami przyłącza się do mnie mężczyzna.

Idziemy razem,

on mówi, że to do śmierci,

potem gubi się o zmroku

jak rzecz nieważna.



Idę sama,

potem znów na zakręcie

zjawia się nowy towarzysz.



Idę, ciągle idę,

wiatr mnie pędzi po drogach.

Na moich drogach

zawsze wieje wiatr

— Anna Świrszczyńska


Dopisane 01.06.2016r. o godz. 20:46:

Pierre Reverdy*

Wiatr i duch

Zdumiewająca chimera. Głowa tkwiąca powyżej pietra, między dwoma przewodami, sztywna i nieruchoma.
Nieznajoma głowa mówi, a ja nie rozumiem ani słowa i nie słyszę żadnego dźwięku – blisko przy ziemi. Stoję na chodniku naprzeciw i patrzę; patrzę na słowa, które unosi wiatr; słowa, które odrzuci dalej. głowa mówi. A ja nie słyszę nic, wiatr wszystko rozprasza.
O wielki wietrze, kpiący i ponury, pragnąłem twojej śmierci. A ty porwałeś kapelusz
i mnie. Nie mam już nic, ale moja nienawiść wciąż trwa, dłużej niż ty, niestety.

tłum. Julia Hartwig





Emily Dickinson



Wiatr - jak znużony Gość - zastukał -
Więc śmiało - jak Gospodarz -
Rzuciłam „Proszę wejść″ - i tak
Znalazł się w moich Progach

Śpieszny, stóp pozbawiony Przybysz -
Prośba, by usiadł - choć grzeczna
Byłaby czymś jak podsuwanie
Sofy pod bezmiar Powietrza -

Rąk nie wiązała mu żadna
Kość w jego Mowie brzmiał śpiewnie
Brzęk chmar Kolibrów, co zawisły
Przy jakimś wyniosłym Krzewie -

Miał w sobie coś z Wezbranej Fali -
Palcami trącał w biegu
Wszystko - i wydobywał Szklaną
Muzykę ze wszystkiego -

Pobył przez chwilę - wciąż w przelocie -
A potem znów nieśmiało
Zastukał jakby czymś spłoszony
I zostawił mnie samą -

przeł. Stanisław Barańczak



Ted Hughes

Wiatr

Ten dom był nocą daleko na morzu,
Lasy padały z trzaskiem oraz wzgórza,
A wiatry pędziły po polach za oknem
Ujeżdżając ciemność, oślepiając wilgocią.

Aż nastał dzień; wtedy pod pomarańczowym niebem
Wzgórz się przesunęły, a wiatr wywijał
Ostrzem światła, lśniącym czernią i szmaragdem,
Zgiętym jak soczewka szalonego oka.

W południe przedarłem się wzdłuż ścian domu
Aż do schowka na węgiel. Odważyłem się spojrzeć –
W porywie wiatru drażniącym me oczy ujrzałem,
Jak namiot wzgórz bębnił i napinał swój maszt,

Wstrząsane pola i wykrzywiony widnokrąg
Mogły w każdej chwili zniknąć z łoskotem:
Wiatr odrzucił srokę na bok, a mewy czarny grzbiet
Zgiął powoli jak żelazny pręt. Dom zaś

Dzwonił, jakby był czarą zieloną i piękną,
Co rozpaść się ma za chwilę. Wtuleni w krzesła
Przed ogniem władamy tylko swym sercem,
Niezdolni zająć się myślą, książką

Lub sobą. Patrzymy na ogień płonący
I siedzimy tak czując ruch korzeni domu,
Widząc, jak okno chce wtargnąć do środka,
I słysząc płacz kamieni pośród horyzontów.

tłum. Teresa Truszkowska


Milego :)

:) no tak czekałam cierpliwie na tą Szembekową :)

"Obiecanki Cacanki" ks.Twardowskiego

Będę mądry obiecuje
lecz w zeszycie przyniósł dwóje
nie chce plotek obiecuje
znowu wujka obgaduje
być rozsądnym obiecuje
łyka lody i choruje
ciocie kochać obiecuje
znów jej jęzor pokazuje
być porządnym obiecuje
lecz skarpetek nie ceruje
jeść najpiękniej obiecuje
krem z talerza wylizuje
być na piątkę obiecuje
lecz z piątego pietra pluje
być aniołem obiecuje
wszedł na stołek i wariuje,
będę grzeczny obiecuje
lecz mamusi swej pyskuje
będę wdzięczny obiecuje
lecz dziadkowi życie truje
kochać ludzi obiecuje
koleżance nie daruje
piękne drzewa deklamuje
lecz gałęzią wymachuje
reperować obiecuje
czego dotknie to popsuje
być dentystą obiecuje
zęby lalkom wyłamuje.



Listek i Gwiazdka.


Abecadlnik page0003a.jpg


Na jaworze, turkaweczek
Gniazdko spoczywało,
A z pod gniazdka, mały listek
Wyglądał nieśmiało...

Nieraz patrzał, jak turkawki
Latały wysoko,
Tak, że je zaledwie dojrzeć
Mogło ludzkie oko...

Nieraz marzył w noc majową,
Marzył liść ponury:
»Gdybym ja też jak turkawki,
»Mógł się wzbić pod chmury!

»Gdybym ja też kiedyś przecie
»Zamiast chronić gniazdko,
»Mógł polecieć, hen, daleko,
»Popieścić się z gwiazdką!«

Burza skargi usłyszała,
Dziki wiatr się zerwał,
Gniazdko zniszczył, zwalił jawor,
Drżący liść oderwał...

Ale nie mógł listek biedny
Użyć swej swobody,
Bo go zamieć prosto gnała
Do szumiącej wody...

»Będę walczył, szepnął zcicha,
»Chwilkę, chwilkę jeszcze,
»Może przecie w górę wzlecę,
»Z gwiazdką się popieszczę!«

A wiatr nucił hymn żałobny,
Jakby na pogrzebie,
A liść walczył z wiatrem myśląc
O gwiazdce na niebie...

Ha! napróżno! Długo leciał
Uraganem gnany,
Aż nareszcie go porwały
Pieniące bałwany...

A wiatr coraz silniej świstał,
I morze szalało,
A liść przestał z wiatrem walczyć,
Bo mu sił nie stało...

Coraz głębiej, głębiej tonął,
Śród żywiołów wycia,
Lecz rozstając się z tem życiem,
Nie żałował życia...

Myślą pędził — gonił w przestwór,
Mijał lasy, góry,
I doliny, i wyżyny,
Turkawki i chmury...

Myślą pieścił się z swą gwiazdką,
Na gwiazdkę spozierał,
I zdawało mu się tonąc,
Że z szczęścia umierał...

Nagle wicher silniej zawył,
Jęknęły bałwany,
I listeczek marnie zginął,
W falach pochowany...

Trzy niewole.

Straszna owym zemsty duchem,
Co w niej wiecznie pała,
Straszna kratą i łańcuchem,
To niewola ciała.

Przystrojona nieraz w kwiaty,
Czasem w liść wawrzynu,
Niemniej ciężka, choć bez kraty,
To niewola czynu.

Trzecia wreszcie, trzecia którą
Słowo nie określi,
Nie opisze żadne pióro,
To niewola myśli!...

Te wiersze Mimi mi się spodobały ale jeszcze nie wszystkie "łyknęłam"



:)

~aa napisał(a): :) no tak czekałam cierpliwie na tą Szembekową :)

Dziękuję za cierpliwość :) Jeszcze Szembekowej nie koniec ;)

~aa napisał(a):
"Obiecanki Cacanki" ks.Twardowskiego

Twardowski jest niezwykle na miejscu i przy każdej okazji :)

Długosz... Nastrojowo ;)



Wiosennie :)





:)

:) toż to lato prawie ... :) w każdym razie duszno i parno ;)







:) dobranoc

Katy Carr? aa, jesteś niezwykle inspirująca :)

więc?



dobranoc :)

:) cudeńko... słucham do snu :) dobranoc

:) owszem Twardowski zawsze na miejscu ;)

było

wiersze staroświeckie co wzruszają teraz
z rymami jak należy z przecinkiem i kropką
z dworem co znikł nagle cicho i na zawsze
a wiadomo cisza większa niż milczenie
i pamięć już posłuszna gdy przeszłość przychodzi
z babcią co na werandzie cerowała dziurę
bez nożyczek zębami przegryzając nitkę
tuż przy koszu na grzyby by się nie sparzyły
z wujem co się gazetą niepotrzebnie zajął
więc pomagał mu diabeł ale kopnął anioł
ze smutkiem przemijania jagód jarzyn jeżyn
gdyby śmierci nie było nikt z nas Już by nie żył
przemijamy jak wszystko by w ten sposób przetrwać
uczucia bez łapówek i rąbanka grzechów
wielka miłość co zawsze wydaje się łatwa
i wie już tak od razu że nie wie co będzie
choć za młodu drży serce a na starość noga
wszystko co najcenniejsze spaliło się w piekle
wiersze staroświeckie niemodne naiwne
ten sam baran co wtedy
ale szczęście inne